Έχουν περάσει 138 χρόνια από την εξέγερση των εργατών και εργατριών σε ΗΠΑ και Ευρώπη, με επίκεντρο το προπύργιο της εργατικής τάξης στο Σικάγο.
Μιλώντας για το ελληνικό κράτος και τον καπιταλισμό, οι συνθήκες ζωής και εργασίας της εργατικής τάξης, ειδικότερα από την εποχή των μνημονίων (2010) και μετά ολισθαίνουν προς το 1886. Την τελευταία πενταετία η κυβέρνηση της ΝΔ δρα καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
1η Μάη 1886 – 1η Μάη 2024
Η εργατική τάξη δεν σκύβει το κεφάλι.
Έχουν περάσει 138 χρόνια από την εξέγερση των εργατών και εργατριών σε ΗΠΑ & Ευρώπη, με επίκεντρο το προπύργιο της εργατικής τάξης στο Σικάγο. Η εργατική τάξη απήργησε, έστησε οδοφράγματα, ξηλώσε πεζοδρόμια, απαίτησε 8 ώρες και 5 ημέρες εργασίας, συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας μιας και αμέτρητοι πέθαναν στα κάθε λογής κάτεργα, αλλά και βελτίωση των συνθηκών ζωής: στέγαση, διατροφή, ελεύθερος χρόνος/ψυχαγωγία. Μετά από 138 χρόνια οι διεκδικήσεις παραμένουν ίδιες. Μιλώντας για το ελληνικό κράτος και καπιταλισμό, οι συνθήκες ζωής και εργασίας της εργατικής τάξης από την εποχή των μνημονίων (2010) και έπειτα ολισθάινουν προς το 1886. Την τελευταία πενταετία η κυβερνηση της ΝΔ δρα καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Μισθός: στον πάγκο του χασάπη.
Από το 2010 που ο μισθός έφτασε στα 450 ευρώ στην ουσία δεν έχει ανακάμψει. Το 2024, η αγοραστική δύναμη του μισθού στην χώρα καταλαμβάνει την προτελευταία θέση στην ΕΕ των 27, είναι πάνω μόνο από την αντίστοιχη της Βουλγαρίας. Την ίδια στιγμή, για το 2022 τα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν σχεδόν κατά 7% ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση το υπουργείο εργασίας αρκείται σε μια αύξηση 50 ευρώ/μήνα μικτά, σαν να λέμε ασπιρίνη για τον καρκίνο.
Συνθήκες εργασίας: εργοδοτική ασυδοσία με κρατικές πλατες.
Οι δύο νόμοι του υπουργείου εργασίας, 4808/21 & 5053/24 , νόμος Χατζηδάκη και νόμος Γεωργιάδη αντίστοιχα, μας γυρίζουν σταθερά πίσω στον 19ο αιώνα. Τα σωματεία, οι απεργίες και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες μπαίνουν στο γύψο. Επιπλέον μια σειρά από βασικά κεκτημένα, όπως το 8ωρο, η κυριακάτικη αργία αμφισβητούνται. Οι νόμοι νομιμοποιούν την φριλάνς εργασία, θεσμοθετούν τις συμβάσεις μηδενικών ωρών, κάνουν πιο φθηνές τις υπερωρίες. Από την προηγούμενη 1η Μάη μέχρι σήμερα σταχυολογούμε τις εξής αλλαγές με πρωταγωνιστή το υπουργείο εργασίας. Η Ελλάδα δεν έχει σημειώσει καμιά πρόοδο στις συλλογικές συμβάσεις, αν και έχει υποχρέωση απο την ΕΕ οι συλλογικές συμβάσεις να καλύπτουν το 80% των εργαζομένων.
Η προϋπηρεσία από 12 έτη εργασίας 2012-2024, διαγράφηκε με την υπογραφή του Γεωργιάδη (ν.5053) Η κυβέρνηση τον Απρίλη του 2024 νομιμοποίησε την εξαήμερη εργασία (ν.4808/21), την εργασία των συνταξιούχων και την 12ωρη εργασία σε δύο εργοδότες. Δουλεύουμε πιο πολύ από όλους στην Ευρώπη, κατά μέσο όρο 42-47 ώρες την εβδομάδα, ενώ αν υπήρχε πραγματική καταγραφή, τότε οι ώρες θα ήταν πολύ περισσότερες. Η υποδηλωμένη και αδήλωτη εργασία οργιάζουν, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες δεν έχουν τελειωμό και η εργοδοτική τρομοκρατία επιχειρεί να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου.
Εργατικά ατυχήματα δυστύχηματα: τα πλούτη τους το αίμα μας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 181 εργαζόμενοι πέθαναν δουλεύοντας το 2023, ενώ 31 εργαζόμενοι έχουν πεθάνει από την αρχή του 2024. Η καταμέτρηση αυτή μοιάζει με πολεμικό ανακοινωθέν. Οι πλούσιοι έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίον της εργατικής τάξης. Η εκμετάλλευση εκτινάζει τα κέρδη και αυγατίζει τις ιδιοκτησίες. Το ρητό “τα πλούτη τους το αίμα μας” είναι κυνικά εύστοχο. Το εργατική τάξη στην κυριολεξία αιμοδοτεί την ανάπτυξη τους. Το υπουργείο εργασίας τηρεί σιγή ιχθύος γι’ αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Κρατάει την υπηρεσία υγιεινής και ασφάλειας του ΣΕΠΕ υποστελεχωμένο, δεν τιμωρεί αυστηρά τους παραβάτες εργοδότες μετά από εργατικά ατυχήματα – δυστύχηματα (εκτός και αν ο νεκρός είναι αστυνομικός), δεν προβαίνει σε ελέγχους για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων, ενώ με τις συνεχείς νομοθετικές απορρυθμίσεις της εργασίας, οι εργοδότες κάνουν ότι τους καπνίσει.
Συνθήκες ζωής: αυταρχισμός – φτωχοποίηση – διαφθορά – θάνατος.
Η υπαγωγή του ελληνικού κράτους στα μνημόνια, σηματοδότησε την εφαρμογή του δόγματος του σοκ. Δηλαδή, εφαρμογή νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών όπως ακραία υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ιδιωτικοποιήσεις και πλουτισμός για μια ολιγαρχία και βίαιη καταστολή των κοινωνικών ταξικών αγώνων. Πολιτική που συμβαίνει με ταχύτητα , ώστε να μην μπορεί να συνέλθει η εργαζόμενη κοινωνία από τα χτυπήματα της – αυτό είναι άλλωστε το δόγμα του σοκ. Η πολιτική αυτή δοκιμάστηκε σε πολλά κράτη της νότιας Αμερικής και της Ασίας με τις ίδιες αντικοινωνικές συνέπειες.
Στην Ελλάδα του 2024 η ακρίβεια απορροφά το μισθό και μας οδηγεί στην απόκτηνωση της 6ημερης ή και 7ημερης εργασίας, για να επιβιώνουμε. Τα ενοίκια είναι με τη σειρά τους στα ύψη, τη στιγμή που οι εξώσεις και οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας έχουν γίνει καθημερινότητα σπρώχνοντας ακόμη περισσότερο την εργατική τάξη στην εξαθλίωση, ενώ ο τουρισμός διώχνει τους μόνιμους κατοίκους από τα σπίτια τους. Παράλληλα, η αύξηση του τζόγου, των τοξικοεξαρτημένων, της μικροπαραβατικότητας, των κυκλωμάτων μαστροπείας ακόμη και ανήλικων, της πατριαρχικής βίας και των αυτοκτονιών, φωτίζουν από άλλη οπτική γωνία την κατάσταση της εργατικής τάξης στον ελλαδικό χωρο. Η σκόπιμη και συστημική υποβάθμιση και απαξίωση του ΕΣΥ, των στεγνών προγραμμάτων απεξάρτησης και της ψυχικής υγείας, πάνε μαζί με την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας, που έχει ως συνεπεια τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου της εργασίας από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το τείχος στον Έβρο και η εγκληματοποίηση των αλλοδαπών στοχεύουν στην περαιτέρω υποτίμηση των μεταναστών και μεταναστριών, στρώνοντας το έδαφος για την διάσπαση της εργατικής τάξης σε ντόπιους και ξένους. Οι βουνοκορφές παραδίδονται στους εθνικούς ευεργέτες και στα πολυεθνικά αφεντικά, ενώ τα δάση καίγονται πάντα εκλιπούσας της πολιτικής βούλησης για την προστασία τους, για να “φυτευτούν” ανεμογεννήτριες, πάνελ, βίλες και ξενοδοχειακές μονάδες. Το παζλ της κοινωνικής ζωής συμπληρώνεται από την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, την μετατόπιση προς τα (άκρο) δεξιά του εκλογικού σώματος, τη σάρωση των τελευταίων δημοκρατικών πρόσχηματων: η λίστα Πέτσα και το ζεστό χρήμα στα αρεστά ΜΜΕ, η καταδίκη από την ΕΕ της ελληνικής δικαιοσύνης, οι παρακολουθήσεις με το λογισμικό predator, η κατρακύλα της ελεύθερης και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, η greek mafia κομμάτι της οποίας είναι στελέχη της ελληνικής αστυνομίας που κατηγορούνται για τον έλεγχο της, μια σειρά από σκάνδαλα με πρωταγωνιστές κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές, η συνεχής κατακραυγή του ελληνικού κράτους από οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων είναι τα εμφανή συμπτώματα ενός αυταρχικού κράτους. Οι τουλαχιστον 57 νεκροί των Τεμπών, η δολοφονία των τουλάχιστον 700 μεταναστών στο ναυάγιο της Πύλου, οι κρατικές δολοφονίες από αστυνομικούς, η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στο πλοίο Blue Horizon επειδή ήταν ΑμεΑ, οι νεκροί από την έλλειψη δημόσιας υγείας και οι νεκροί από τα εργατικά δυστυχήματα, αποδυκνείουν πως η πολιτική του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης σπέρνει θάνατο στην εργατική τάξη ανεξαρτήτως φύλου, φυλής και χρώματος δέρματος.
Είμαστε με την εργατική τάξη που δεν προσκυνά και σηκώνει το γάντι.
Πέρα από το lifestyle, το χαζοκούτι και την χαζοχαρούμενη εικόνα που καλλιεργούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, ανάμεσα τους και εμείς, βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα και της σύγκρουσης. Η κοινωνική συναίνεση δεν υπάρχει. Οι μικρές εστίες αγώνα, συνεχίζουν να μας ζεσταίνουν με την φλόγα τους. Στην Θεσσαλονίκη ο ανυποχώρητος αγώνας των εργαζομένων στην Μαλαματίνα, στην Καβάλα στο εργοστάσιο των λιπασμάτων, στη Λάρυμνα στο εργοτάξιο της ΛΑΡΚΟ. Εδώ στην Αθήνα, οι εργαζόμενοι στην efood που παλεύουν για συλλογική σύμβαση και για πλήρη ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα για όλους τους διανομείς της πλατφόρμας. Οι μεγαλειώδης απεργίες των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα/ teleperfomance το Φλεβάρη και το Μάρτη που μας πέρασαν, έδωσαν ηχηρό μύνημα αλληλεγγύης και αγώνα. Οι αγώνες των υγειονομικών για δημόσια υγεία, τα περιβαντολογικά κινήματα ενάντια στη λεηλασία της φύσης, οι δεκάδες δικαιώσεις εργαζομένων από εργατικά δικαστήρια βάζουν με την σειρά τους αναχώματα. Το σωματείο μας, για άλλη μια φορά στη σωστή πλευρά της ιστορίας, παλεύει με όλες του τις δυνάμεις, να μη βασιλέψει η σιωπή και η αδικία. Στις πιάτσες, στις δικαστικές αίθουσες, στο ΣΕΠΕ, έξω από επιχειρήσεις και όπου οι εργοδότες εφαρμόζουν μνημόνια δικής τους εμπνεύσεως. Η ΣΒΕΟΔ δίνει το χέρι της σε όσους σηκώνονται, στα νέα σωματεία διανομέων και κούριερ στο Βόλο, στο Ρέθυμνο, στο Αίγιο και στην Καλαμάτα. Προτάσσοντας το συνδικαλισμό βάσης, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αντεπίθεση της τάξης μας, στέλνοντας παγκόσμιο σινιάλο αντίστασης και αγώνα σε όλους τους συναδέλφους στις πλατφόρμες που σήμερα απεργούν διεκδικώντας εργασία με δικαιώματα στις εταιρείες πλατφόρμες.
Ας ακουστεί λοιπόν παντού:
Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία.
Στήριξη – Συμμετοχή – Οργάνωση στο σωματείο.
