Άλλο ένα εργασιακό νομοσχέδιο έρχεται για διαβούλευση προκειμένου ψηφιστεί στη βουλή. Ένα ακόμα νομοσχέδιο που αποτελεί συνέχεια αυτών των προηγούμενων ετών (4808/2021 «νόμος Χατζηδάκη» και 5053/2023 «νόμος Γεωργιάδη») και έρχεται να τους συμπληρώσει. Η κυβέρνηση και τα πληρωμένα ΜΜΕ που την στηρίζουν, μας λένε πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται να εκσυγχρονίσει το ισχύον εργασιακό πλαίσιο, να απλοποιήσει τις διαδικασίες, να μειώσει τη γραφειοκρατεία, να ενισχύσει τη διαφάνεια κλπ. Επιπλέον, έχουν το θράσος να το ονομάσουν "Δίκαιη Εργασία για Όλους". Ωραία λόγια, προκειμένου να αποκρύψουν την ακόμα περαιτέρω κατρακύλα των συνθηκών εργασίας για όλους εκείνους και εκείνες που παράγουν τον πλούτο αυτού του κόσμου. Στην πράξη η κυβέρνηση, έχει ανοίξει πόλεμο με την κοινωνία, αγαπάει μόνο όσους μας πίνουν το αίμα.
Ένα από τα βασικά στοιχεία που φέρνει το νέο αυτό νομοσχέδιο είναι η καθιέρωση της δυνατότητας μετά από «συναίνεση» και «συμφωνία» μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη, να απασχοληθεί ο πρώτος ως και 13 ώρες/ημέρα στον ίδιο εργοδότη[1]. Βάζουμε τις λέξεις συναίνεση και συμφωνία σε εισαγωγικά, γιατί όλοι ξέρουμε τι είδους συμφωνία μπορεί να γίνει μεταξύ ενός εργαζόμενου και ενός εργοδότη, δύο μερών με διαφορετικό συσχετισμό δύναμης, και με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου που δεν θα συμφωνήσει στις σκανδαλώδεις απαιτήσεις της εκάστοτε εργοδοσίας. Αυτό δεν ονομάζεται συμφωνία, αλλά ξεκάθαρος εκβιασμός. Η κυβέρνηση είναι πρωτομάστορας της διαστρέβλωσης και του μπαζώματος. Τα εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, το φαγοπότι του ΟΠΕΚΕΠΕ, η παραπλάνηση με τις συλλογικές συμβάσεις και τόσα ακόμη, είναι στιγμές της παραπάνω κυβερνητικής στρατηγικής.
[1] Υπενθυμίζεται πως σήμερα, πέραν των 8 ωρών, είναι θεσμοθετημένη η 9η ώρα εργασίας, που θεωρείται υπερεργασία, συν τρεις επιπλέον ώρες, μέχρι τη 12η, που θεωρούνται υπερωρίες. Εφεξής θα είναι τέσσερις οι επιπλέον ώρες που θα μπορούν να προστίθενται στο καθημερινό ωράριο, για να προκύπτει το ανώτερο όριο των 13 ωρών εργασίας.
Όταν δεν μας σκοτώνουν στην δουλειά
Επιδιώκουν να μας εξοντώσουν από την δουλειά
Η πολιτική των χαμηλών μισθών[2] της ακρίβειας και της φοροαφαίμαξης της εργατικής τάξης αποδομεί τον κοινωνικό ιστό. Οι αυτοκτονίες, τα ψυχοφάρμακα, o τζόγος, η χρήση ναρκωτικών ουσιών και αλκοόλ αυξάνονται εκθετικά, οι συνταξιούχοι επιστρέφουν στο μεροκάματο, όπου σε κάποιες περιπτώσεις αφήνουν και τη τελευταία τους πνοή, πολλοί ντόπιοι φεύγουν μετανάστες ενώ η στυγνή εκμετάλλευση στην εργασία μας εδραιώνεται στην καθημερινότητά μας.
Η κυβέρνηση συστηματικά και με σχέδιο, απαξιώνει το ΣΕΠΕ, μετατρέποντας το σε ανεξάρτητη αρχή και διατηρώντας το υποστελεχωμένο. Η απουσία ελεγκτικού μηχανισμού επιτρέπει στους εργοδότες να μας ξεζουμίζουν και να εφαρμόζουν μνημόνια δικής τους εμπνεύσεως, καταστρατηγώντας κάθε έννοια εργατικού δικαίου. Τα εργατικά ατυχήματα δυστυχήματα έχουν εκτοξευθεί, 179 νεκροί το 2023 192 νεκροί το 2024, και 126 νεκροί στο Α' τετράμηνο του 2025. Η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της. Η αδιαφορία της είναι χαρακτηριστική και δεν παίρνει καμία πρωτοβουλία. Θα μπορούσε να δημιουργήσει φορέα καταγραφής των εργατικών ατυχημάτων - δυστυχημάτων, να ενδυναμώσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, να παρέμβει με νομοθετικό τρόπο, να ορίσει τις επαγγελματικές ασθένειες, να κάνει ενημερωτικές καμπάνιες προς τους εργαζόμενους Δεν κάνει όμως τίποτα, πέρα από την συνέχιση των εργατικών δολοφονιών.
[2]H Ελλάδα είναι 2η από το τέλος στο ύψος του μισθού στην ΕΕ, πάνω μόνο από την Βουλγαρία, ενώ είναι στην τελευταία θέση όσο αφορά την αγοραστική δύναμη του μισθού.
13 να ναι οι ώρες τους
Δεν έχουμε αυταπάτες, ξέρουμε πολύ καλά ότι το πενθήμερο οχτάωρο έχει καταργηθεί στην πράξη για τους περισσότερους εδώ και χρόνια, καθώς το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής σε όλα τα επίπεδα και οι καθηλωμένοι στον πάτο μισθοί μας αναγκάζουν να εργαζόμαστε σε δύο ή τρείς δουλειές προκειμένου να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. . Η εργασία όμως πέραν του οχταώρου δεν είναι επιθυμία των εργαζομένων, όπως διατείνονται οι υπουργοί και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της κυβέρνησης, αλλά ένας σκληρός καταναγκασμός κάτω από την αβάσταχτη πίεση της καθημερινότητας[3]. Τα τρόφιμα, το ρεύμα, τα καύσιμα, τα ενοίκια έχουν όλα εκτιναχτεί ακόμα και σε διπλάσιες τιμές σε σχέση με πριν λίγα χρόνια, ενώ οι όποιες αυξήσεις στο βασικό μισθό τα τελευταία χρόνια είναι απλά ασήμαντες. Το νομοσχέδιο έρχεται μεν, να ρυθμίσει και να επικυρώσει μια κατάσταση που επικρατεί ήδη στην αγορά εργασίας, αλλά ταυτόχρονα παγιώνει και θεσμικά πλέον μια συνθήκη που θα πρέπει να εργαζόμαστε από το πρωί ως το βράδυ για να καταφέρουμε να κερδίσουμε ένα μισθό που ίσα ίσα θα φτάνει για να καλύψει τις βασικές μας ανάγκες.
[3]Για όσους δεν ζουν στην χώρα των λοτοφάγων, υπενθυμίζουμε πως με το ν. Χατζηδάκη, η νομιμοποίηση του 10ωρου έγινε στο όνομα των εργαζομένων ώστε να μπορούν να μαζεύουν τις ελιές τους...
Αυτοί στο δρόμο της λαμογιάς και της συγκάλυψης
Εμείς στο δρόμο του αγώνα
Το εργατικό κίνημα στο παρελθόν έδωσε μάχες και κέρδισε με το αίμα του το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να εργάζεται οχτώ ώρες, οχτώ ώρες να αναπαύεται και οχτώ ώρες να μπορεί να τις διαθέσει ελεύθερα για την καλλιέργεια και ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Να μπορεί να ασχοληθεί με κάποια δραστηριότητα που τον ενδιαφέρει, να αθληθεί, να διαβάσει, να ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα στον κόσμο, να πολιτικοποιηθεί, να κοινωνικοποιηθεί, να λειτουργήσει δηλαδή ως ένας ενεργός πολίτης που ενημερώνεται και συμμετέχει στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες γύρω του. Όταν όλη η διαθέσιμη μέρα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο στην εργασία, δημιουργεί ανθρώπους αποκομμένους από το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, μονοσήμαντους, περιορίζει την κριτική σκέψη και ενισχύει την ιδιώτευση και την απομόνωση.
Ειδικότερα για το δικό μας επάγγελμα αυτό του οδηγού δικύκλου, οι οχτώ ώρες συνεχούς οδήγησης είναι ήδη πολλές, ενώ οι δεκατρείς είναι στην κυριολεξία εγκληματικές. Τόσες ώρες πάνω σε ένα μηχανάκι σε μία θέση που το ανθρώπινο σώμα δεν είναι φυσικά κατασκευασμένο να βρίσκεται, αυξάνει ακόμα περισσότερο τα προβλήματα υγείας και τις επαγγελματικές ασθένειες που προκαλούνται, όπως μυοσκελετικά και αναπνευστικά προβλήματα Επίσης μετά από τόσες πολλές ώρες οδήγησης (και μάλιστα υπό καθεστώς πίεσης χρόνου και σε ένα απρόβλεπτο και στρεσογόνο περιβάλλον όπως είναι οι ελληνικοί δρόμοι) είναι απολύτως φυσιολογικό τα αντανακλαστικά και η προσοχή των συναδέλφων να είναι μειωμένα. Με το πέρασμα του χρόνου πολλοί συνάδελφοι παρουσιάζουμε μόνιμη και συνεχή κόπωση, και γινόμαστε επιρρεπής στο λάθος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των ποσοστών πρόκλησης τροχαίων εργατικών ατυχημάτων που οδηγούν σε τραυματισμούς και ακόμη και σε θανάτους συναδέλφων. Μία κατηγορία που δυστυχώς το επάγγελμά μας κατέχει τη θλιβερή πρωτιά και κάνει την ένταξη του στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών επιτακτική. Το 13ωρο οδήγησης πέρα από τη δική μας εξόντωση είναι και μια γενικότερη αντικοινωνική συνθήκη καθώς βάζει σε κίνδυνο και τους υπόλοιπους οδηγούς και πεζούς με τους οποίους συνυπάρχουμε στους δρόμους.
Σε αντίθεση λοιπόν με το υπουργείο που θεσμοθετεί την 13ωρη εργασία, εμείς διεκδικούμε την 7ωρη - 5ήμερη εργασία με αυξήσεις στους μισθούς προκειμένου να διαφυλάξουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία και ασφάλεια και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
Όσο οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες δεν βγαίνουμε μαζικά στους δρόμους, όσο συνεχίζουμε να απέχουμε από την οργάνωση και ενεργό συμμετοχή στα σωματεία μας, τόσο θα συνεχίζεται το ξήλωμα της εργατικής νομοθεσίας, μέχρι να εργαζόμαστε με μια μπάλα στο πόδι.
Η ανάγκη του κεφαλαίου για περισσότερη και φθηνότερη εργασία είναι ακόρεστη. Με βάση την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα μέσα που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος, οι ώρες δουλειάς θα έπρεπε να είναι κατά πολύ λιγότερες και οι αμοιβές πιο υψηλές, ώστε να διασφαλίζεται ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για όλους και όχι αποκλειστικά για τις οικονομικές ελίτ. Μια σειρά από κράτη (Ισπανία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Δανία , Φιλανδία...) ήδη εφαρμόζουν ωράρια με λιγότερες μέρες και ώρες εργασίας. Στο άλλο άκρο ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση των αρίστων φροντίζουν τα κέρδη των τραπεζών και τα κέρδη από την υπερφορολόγηση των πολλών να είναι τα υψηλότερα στην ΕΕ.
Οι δυνάμεις και τα όπλα που έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι είναι η συναδελφικότητα, η αλληλεγγύη, η ενότητα και η δράση μέσω της οργάνωσης μας. Ο μόνος τρόπος, που έχει αποδειχτεί ιστορικά πως βάζει φρένο στο κράτος και στο κεφάλαιο και ανοίγει προοπτικές νίκης και συλλογικής ανάτασης, είναι ο αγώνας. Έχει αποδειχθεί πως όπου στάθηκαν ενωμένοι οι εργάτες, κέρδισαν καλύτερους όρους για τις δουλειές τους και την αξιοπρέπειά τους. Συνάδελφοι/σσες αντί να δουλεύουμε για 10, 12,και 13 ώρες για να βγάλουμε τα απαραίτητα για την επιβίωση μας, θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε για 7ωρο - 5ημερο - 35ωρο με αυξήσεις στους μισθούς μας.
Τετάρτη 1 Οκτώβρη Γενική Απεργία
Συγκέντρωση 11:00 π.μ στα Χαυτεία ( Σταδίου και Αιόλου)
