Σαν συνέλευση εργαζόμενων από την αρχή έχουμε σταθεί δύσπιστοι απέναντι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους. Έχουμε σταθεί επιφυλακτικοί έως αρνητικοί απέναντι στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και την τηλεόραση. Ευκαιρίες για να προβληθούμε μας έχουν δοθεί πολλές, όμως σαν συλλογικότητα, σαν συνέλευση έχουμε αρνηθεί. Και σαν συνέλευση αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε τους λόγους που μας έχουν ωθήσει σε αυτή τη θέση ώστε να μη χρειάζεται να λέμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Βέβαια, επειδή κανείς δεν είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει την αντί μίντια λογική μας, ελπίζουμε πως με τα επιχειρήματά μας θα πείσουμε και όσους διαφωνούν.

Γιατί λοιπόν όχι στα μίντια;

Ένας από τους λόγους είναι πως σαν συνέλευση λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά. Που σημαίνει πως στις αποφάσεις συμμετέχουμε όλοι μέσα από τις εβδομαδιαίες συνελεύσεις μας. Δεν μας ενδιαφέρει η εκπροσώπηση αλλά η συμμετοχή. Τα μίντια ως γνωστόν ψάχνουν πάντα για τον αρχηγό, τον ηγέτη, τον χαρισματικό, τον ειδικό, τον ένα. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που επιδιώκουμε εμείς. Δηλαδή τους πολλούς, που συζητούν, αποφασίζουν, καταγράφουν και δημοσιοποιούν τις αποφάσεις τους. Κι εδώ τίθεται το δεύτερο ερώτημα.

Αυτές τις συλλογικές αποφάσεις πως θα τις μάθει ο κόσμος;

Μέσα από τα δικά μας μέσα. Μέσα από τα έντυπα, τις προκηρύξεις, τις αφίσες, τα πανό, τα συνθήματα, το λόγο και τη στάση του κάθε συνάδελφου στις πιάτσες και στους χώρους δουλειάς. Κανείς δεν μπορεί να εκφράσει καλύτερα από εμάς τους ίδιους, τις ανάγκες μας. Δεν έχουμε ανάγκη από ειδικούς, δεν έχουμε ανάγκη από “άκρες” αλλά από τους συναδέλφους που θέλουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να παλέψουν. Εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως celebrities, ούτε περιμένουμε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που υποσχέθηκε ο Άντι Γουόρχολ στον αποχαυνωμένο δυτικό κόσμο. Ως συνέχεια των σωματείων του προηγούμενου αιώνα, είμαστε υποχρεωμένοι να μην κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος και να αναδιατυπώσουμε τον συνδικαλισμό χωρίς διαμεσολαβητές ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα.

Μα έχουμε την τεχνογνωσία, έχουμε τις υποδομές για κάτι τέτοιο;

Ναι, τις έχουμε και το έχουμε αποδείξει με τις μέχρι τώρα καμπάνιες, με τις μοτοπορείες, το μοίρασμα προκηρύξεων και τις αφισσοκολήσεις μας. Επιδιώκουμε τη συμμετοχή. Επιδιώκουμε να διαδραματίσουμε τον κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό ρόλο που αντιστοιχεί σε κάθε ένα που θέλει να λέγεται μέλος συνέλευσης εργατικού σωματείου. Κι αυτό θα ήταν λάθος να το αναθέσουμε σε πάσης φύσεως “ειδικούς”. Αυτό που θέλουμε είναι όλοι οι συνάδελφοι να έχουν λόγο και άποψη στη διαμόρφωση των κινήσεών μας. Στη διαμόρφωση, στην κλιμάκωση των διεκδικήσεων και του αγώνα μας. Όλοι πάνω κάτω τα ίδια ζούμε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Οπότε έχουμε όλοι πολλά να πούμε, πολλά να γράψουμε και πολλά να μοιραστούμε. Αυτό το έντυπο που τώρα κρατάς στα χέρια σου, όπως και κάθε κίνησή μας, είναι και δικό σου, ανοιχτό και στο δικό σου κείμενο, στο δικό σου άρθρο χωρίς τη διαμεσολάβηση του κάθε δημοσιογράφου που όπως και να το κάνουμε θα δει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά ή από τη σκοπιά του αφεντικού του.

Και τι είναι ο δημοσιογράφος;

Ένας υπάλληλος είναι. Σε κάποιο έντυπο. Που συνήθως ανήκει σε κάποιο όμιλο. Που εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα. Κι επειδή εμείς δεν πιστεύουμε στην ανεξάρτητη δημοσιογραφία κι έχουμε δει αρκετές φορές τα μίντια να στρέφουν τον κόσμο ενάντια στους εργατικούς αγώνες {δες αγρότες, λιμενεργάτες} λέμε να κρατήσουμε απόσταση ή όπως λέει κι ο λαός φυλάμε τα ρούχα μας για να ’χουμε τα μισά. Όσες φορές έχουμε δει αναφορές για μας στα μίντια έχουμε παρατηρήσει τα εξής: Ποτέ δεν έχουν φωτογραφίες που να δείχνουν μαζικότητα. Ποτέ δεν αναφέρουν τα κείμενα της συνέλευσης. Ακόμη και στην πανηγυρική συνέλευση που ψήφισε το καταστατικό του σωματείου δεν αναφέρουν ούτε μία παράγραφο του καταστατικού αλλά στην καλύτερη περίπτωση μας παρουσιάζουν σαν κάτι περίεργους μηχανόβιους. Και είναι λογικό.

Τι να καταλάβει από τις ανάγκες μας ένας άνθρωπος που μας βλέπει σαν επίδοξα θέματα. Που είναι ικανός να μας κρεμάσει και κουδούνια προκειμένου να μας πουλήσει σε καλή τιμή στα αφεντικά του.
Γι’ αυτό κι εμείς επιλέγουμε να κινηθούμε με τα δικά μας μέσα. Χωρίς εξαρτήσεις ούτε από καλούς ούτε από κακούς δημοσιογράφους. Ούτε από προοδευτικούς ούτε από συντηρητικούς. Μέχρι τ
ώρα μια χαρά τα καταφέρνουμε και όσο θα περνάει ο καιρός και θα μεγαλώνει η συμμετοχή των συναδέλφων τόσο περισσότερο θα συγκροτούνται και οι υποδομές μας. Τόσο πιο μακριά θα φτάνουν τα έντυπά μας.

Όσο για τους ανυπόμονους που θα θέλανε να μας δούνε πρώτο θέμα τους συστήνουμε υπομονή. Ας συμμετάσχουν στις διαδικασίες, ας αναλάβουν πρωτοβουλίες, ας βάλουν κι αυτοί λίγη πλάτη στο χτίσιμο του σωματείου κι ας αφήσουν τους από μηχανής θεούς στην άκρη. Στην πραγματικότητα που ζούμε κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Κι εμείς δεν θέλουμε να δίνουμε δικαιώματα. Γιατί όταν δίνεις σε κάποιον το δικαίωμα να σε σχολιάσει ακόμη και θετικά δεν σημαίνει πως με ένα γύρισμα του τροχού δεν θα βρεθεί λάβρος εναντίον σου. Κι εδώ ίσως ρωτήσει κάποιος.

Κι όλα αυτά μας διασφαλίζουν από την αρνητική κριτική ή την διαστρέβλωση των μίντια;

Όχι. Όμως τουλάχιστον δεν θα έχουμε συνεναίσει σε λογικές που εκ των προτέρων γνωρίζουμε πως αργά ή γρήγορα θα στραφούν εναντίον μας. Και το πιο σημαντικό, η επικοινωνία με τους συναδέλφους αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία θα απορρέει από μας και τις διαδικασίες μας. Γιατί είναι άλλο να στηρίζεσαι στις δικές σου πλάτες κι άλλο στις πλάτες άλλων. Στην τελική οι δημοσιογράφοι που θέλουν να μας παρουσιάσουν, με τις καλύτερες προθέσεις εννοείτε, ας παραθέσουν αυτούσιο το λόγο μας μέσα από τα κείμενα της συνέλευσης βάσης εργαζόμενων οδηγών δικύκλου που ούτως ή άλλως κυκλοφορούν δημόσια. Γιατί τέτοια εμμονή με τις συνεντεύξεις; Γιατί τέτοια εμμονή με τις προσωπικές ιστορίες, με τα πορτρέτα κι όχι με τους συλλογικούς αγώνες; Ας παρουσιάσουν τα κείμενα του κλαδικού, συνδικαλιστικού μας οργάνου. Αλλά μάλλον δεν πουλάει. Ο εργαζόμενος δεν πουλάει. Η άμεση δημοκρατία στα σωματεία δεν πουλάει. Οι διαδικασίες δεν πουλάνε.
Τουλάχιστον δεν πουλάνε τόσο, όσο τα δακρύβρεχτα στόρι με τα ντελίβερι μπόις, οι χαζορόκ προσεγγίσεις με τους μηχανόβιους κι άλλα τέτοια εμετικά. Γιατί, για εμετικά πρόκειται.

Και παραφράζοντας μια παλιά ρήση, “όταν δείχνανε στους δημοσιογράφους την εργατική τάξη, αυτοί κοίταγαν το lifestyle”.