Τέλη Σεπτέµβρη 2023 ψηφίστηκε στην βουλή από τη κυβέρνηση της ΝΔ, ακόµη ένας αντεργατικός νόµος, ο ν. 5053/23 (ν. Γεωργιάδη) δήθεν «για την ενίσχυση της εργασίας». Ο τίτλος του νόµου, όπως και ο τίτλος του προηγούµενου ν.4808/21 (ν. Χατζηδάκης ), είναι υποκριτικός και αποπροσανατολίζει, διότι κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Οι νόµοι στοχεύουν στον περιορισµό και την φίµωση των σωµατείων, στην περαιτέρω υποτίµηση µας και στην κατάργηση θεµελιωδών κεκτηµένων της τάξης µας. Ο ν. Γεωργιάδη, µετά από 4 χρόνια, ενσωµατώνει την ευρωπαϊκή οδηγία 2019/1152 στην ελληνική νοµοθεσία, όχι µόνο µε στρεβλό τρόπο, αλλά στον αντίποδα εις βάρος της εργατικής τάξης. Η δοκιµαστική περίοδος, ο βάσιµος λόγος απόλυσης, οι συµβάσεις εργασίας µηδενικών ωρών, η 13ωρη εργασία, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε µια σειρά από κλάδους της βιοµηχανίας, η νοµιµοποίηση της εργασίας για συνταξιούχους έως 74 ετών, η διαγραφή της προϋπηρεσίας από το 2010- 2023 και η λυσσαλέα επίθεση στο συνταγµατικό δικαίωµα της απεργίας, δείχνουν πως κυβέρνηση και η ντόπια ολιγαρχία επιµένουν να βάλουν στο γύψο τα βασικά εργασιακά µας δικαιώµατα. Παρακάτω θα δούµε αναλυτικά τα άρθρα του ν.5053/23 που απορυθµίζουν τις εργασιακές συνθήκες.
Άρθρο 4 «Δοκιµαστική περίοδος – Δόκιµος εργαζόµενος»
Το ελληνικό κράτος έχει καταδικαστεί από το συµβούλιο της Ευρώπης από το 2017, µετά από προσφυγή της ΓΣΕΕ το 2014 για µια σειρά αντεργατικών και αντισυνταγµατικών άρθρων που περιλάµβαναν τα µνηµόνια. Ανάµεσα σε αυτά ήταν και η ξεχειλωµένη δοκιµαστική περίοδος. Αυτή η καταδίκη υπήρξε η αιτία για τη συγγραφή του συγκεκριµένου άρθρου και για αυτό δεν αλλάζει κάτι στο υπάρχον καθεστώς σε σχέση µε την απόλυση. Το άρθρο υπάρχει µόνο και µόνο για να δείξει πως το ελληνικό κράτος εναρµονίστηκε µε το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ο ν. Γεωργιάδη προσπαθεί να κοροϊδέψει τη νοηµοσύνη των ευρωπαϊκών αρχών και τη δική µας.
Πριν τα µνηµόνια (2010) η δοκιµαστική περίοδος θεωρούνταν δύο µήνες. Όταν ο εργαζόµενος απολύονταν µετά την παρέλευση διµήνου, τότε δικαιούταν αποζηµίωση. Με τα µνηµόνια, που η ανεργία είχε φτάσει στο 30%, η δοκιµαστική περίοδος έγινε ένας χρόνος, γεγονός που έδωσε αβάντα στους εργοδότες να απολύουν τους εργαζόµενους λίγο πριν κλείσουν ένα χρόνο εργασίας και αφού πρώτα µας ξεζούµιζαν για τα καλά. Με το νόµο Γεωργιάδη η δοκιµαστική περίοδος γίνεται έξι µήνες, αλλά το παλιό καθεστώς µένει στο απυρόβλητο. Ο εργαζόµενος, και πάλι, δικαιούται αποζηµίωση αν απολυθεί µετά από ένα χρόνο. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από το άρθρο 19 του ίδιου νοµού που αναφέρει πως ο εργαζόµενος δεν δικαιούται αποζηµίωσης µέχρι κ’ τη συµπλήρωση 12µηνων! Ότι ίσχυε κ πριν δηλαδή.
Άρθρο 9 “Παράλληλη απασχόληση”
Με το άρθρο αυτό νοµιµοποιείται η 13ωρη εργασία σε δύο και πλέον εργοδότες. Η κατάσταση της εργατικής τάξης επιστρέφει στην εποχή πριν το Σικάγο του 1886, όπου οι εργάτες και οι εργάτριες εξεγέρθηκαν διεκδικώντας 8 ώρες δουλειά- 8ωρες ψυχαγωγία και 8 ώρες ύπνο. Στην εποχή µας η αλµατώδης τεχνολογική εξέλιξη θα µπορούσε να εξασφαλίζει καλύτερους µισθούς µε λιγότερες ώρες εργασίας. Ενώ κάποια κράτη (Φιλανδία, Ιρλανδία) συζητούν για το 35ωρο χωρίς µείωση µισθών, ενώ µια σειρά από µελέτες αναφέρουν πως η παραγωγικότητα πέφτει µετά τις έξι ώρες, ενώ η κοινή µας εµπειρία αλλά και µελέτες έχουν δείξει πως η πολύωρη εργασία προκαλεί ατυχήµατα και δυστυχήµατα και ενώ οι εργαζόµενοι στην Ελλάδα εργάζοµαστε ήδη περισσότερο από το µέσο όρο της Ευρώπης (41,7 ώρες/ εβδοµάδα) ο ν. Γεωργιάδη καταπατεί κάθε έννοια λογικής. Θα πρέπει να δουλεύοµε 13 και πλέον ώρες για να έχουµε στο ψυγείο τα βασικά, ζεστό σπίτι και να πληρώνουµε το ενοίκιο.
Με το άρθρο ο εργαζόµενος νοµιµοποιείται να απασχολείται και σε 2ο εργοδότη και να εργάζεται συνολικά µέχρι 13 ώρες την ηµέρα. Το τυρί είναι η προσµέτρηση των ενσήµων στη σύνταξη. Η φάκα είναι η αποκτήνωση και η ευθεία επίθεση στο 5νθηµερο 8ωρο. Αντί να συζητάµε για πραγµατικές αυξήσεις ώστε να µην πεθάνουµε δουλεύοντας η κυβέρνηση διατηρεί χαµηλούς τους µισθούς και µας δίνει κίνητρα για την φυσική εξόντωση µας.
Άρθρο 10 “Ελάχιστη προβλεψιµότητα. της εργασίας”
Ή πως να γίνει το λάστιχο στην σφεντόνα του αφεντικού! Ένα ξεκάθαρα φιλοεργοδοτικό άρθρο, η επιτοµή της ευελιξίας, της απορρύθµισης της εργασίας και του 8ωρου. Το άρθρο, επικαλούµενο την φύση της εργασίας, πχ εταιρεία κέτερινγκ, δίνει την δυνατότητα στους εργοδότες να συνάψουν ολιγόωρες συµβάσεις εργασίες, αλλά ανάλογα µε τις ανάγκες της επιχείρησης µας απασχολούν όσο θέλουν, όσο έχουν ανάγκη. Ο εργαζόµενος καλείται να είναι στις επάλξεις για όταν, όσο και όποτε τον χρειαστεί η επιχείρηση. Οι ώρες εργασίας είναι όλες ώρες ξεζουµίσµατος, χωρίς ανάπαυλα, χωρίς διάλλειµα και υπό εντατικούς ρυθµούς. Το άρθρο δίνει στους εργοδότες την ευκαιρία να καλούν τους εργαζόµενους όχι µόνο 24 ώρες πριν την εργασία, αλλά και λιγότερες, όταν οι περιπτώσεις «δικαιολογούν αντικειµενικά µικρότερο χρόνο προειδοποίησης». Στην πράξη, άσχετα µε τι υπόσχεται το άρθρο, η άρνηση ισοδυναµεί µε απόλυση. Οι εργαζόµενοι εξοντωνόµαστε σωµατικά αν πρέπει να είµαστε στα κόκκινα της αποδοτικότητας µας για τις ώρες που µας απασχολούν.Κανένας άνθρωπος δεν αντέχει να δουλεύει συνεχώς στα κόκκινα. Φτάνει πια η παραµύθα των αφεντικών και των µηντιακών παπαγάλων τους, πως δήθεν οι εργαζόµενοι καθόµαστε και πληρωνόµαστε. Κατά τη διάρκεια του 8ωρου δεν καθόµαστε είµαστε παρόντες στο πόστο µας και σε µια κατάσταση συναγερµού, έτοιµοι να ασκήσουµε τα καθήκοντα µας όταν µας ζητηθεί.
Το άρθρο αντιµετωπίζει τον εργαζόµενο ως ένα αναλώσιµο πράγµα. Ο εργαζόµενος δεν έχει δικαίωµα να οργανώνει τη ζωή του. Τα σχέδια του πρέπει, η οργάνωση του χρόνου του πρέπει να αλλάζουν όταν το αφεντικό τον χρειάζεται. Με το άρθρο εκτοξεύεται η εργασιακή ανασφάλεια, διαλύεται η καθηµερινότητα του εργαζόµενου και ο εργαζόµενος είναι ένα απλό εξάρτηµα στη παραγωγική µηχανή, για να βγαίνει η δουλεία όποτε έχει ανάγκη το αφεντικό
Άρθρο 17 «Προστασία από την απόλυση και βάρος της απόδειξης»
Αυτό που εισάγει ως νέα και σηµαντικότερη προσθήκη το άρθρο 17 είναι η γνωστοποίηση του λόγου απόλυσης. Συγκεκριµένα αναφέρει: «Η καταγγελία της σύµβασης εξαρτηµένης εργασίας αορίστου χρόνου από τον εργοδότη ή οποιοδήποτε άλλο ισοδύναµο µέτρο που χρησιµοποιείται αντί καταγγελίας απαγορεύεται και είναι άκυρο, εφόσον γίνεται ως αντίδραση σε ενάσκηση νόµιµου δικαιώµατος του εργαζοµένου, που προκύπτει από τα άρθρα 1Α, 69 έως 74Β, 182Α και 189(βλέπε παραπάνω). Οι εργαζόµενοι που θεωρούν ότι η καταγγελία της σύµβασης από τον εργοδότη γίνεται για τον λόγο αυτόν δύνανται να αιτηθούν τη γνωστοποίηση των λόγων της απόλυσης από τον εργοδότη τους. Στην περίπτωση αυτή, ο εργοδότης υποχρεούται να απαντήσει εγγράφως και τεκµηριωµένα.» και συνεχίζει: «αν ο εργαζόµενος αποδείξει ενώπιον δικαστηρίου πραγµατικά περιστατικά ικανά να στηρίξουν την πεποίθηση ότι η απόλυση έγινε για κάποιον από τους λόγους των παρ. 1(λόγω διακρίσεων) και 1α (λόγω παράβασης των άρθρων 1Α, 69 έως 74Β, 182Α και 189), εναπόκειται στον εργοδότη να αποδείξει ότι η απόλυση δεν έγινε για τον προβαλλόµενο λόγο». (η υπογράµµιση δική µας)
Από την εξέταση του άρθρου 17 και των αλλαγών που επιφέρει, δεν προκύπτει ότι ο εργαζόµενος πρέπει να απευθυνθεί πρώτα στο ΣΕΠΕ προκειµένου να του γνωστοποιηθεί ο λόγος της απόλυσης. Μπορεί να αιτηθεί γνωστοποίηση ανά πάσα στιγµή, αρκεί να θεωρεί ότι παραβιάζεται κάποιο από τα δικαιώµατα του όπως αυτά περιγράφονται στον ΚΑΕΔ. Από και έπειτα ο εργοδότης υποχρεούται να απαντήσει εγγράφως και κυρίως τεκµηριωµένα.
Σε δεύτερο χρόνο, επίσης δεν προκύπτει ότι το βάρος της απόδειξης το έχει ο εργοδότης. Όπως ρητά αναφέρεται στο νόµο, ο εργαζόµενος πρέπει πρώτα να αποδείξει ενώπιον δικαστηρίου ότι η απόλυση έγινε λόγω διάκρισης ή κατά παράβαση δικαιώµατος και τότε ο εργοδότης καλείται να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Άρθρο 19 «Καταγγελία σύµβασης εργασίας αορίστου χρόνου χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζηµίωση απόλυσης»
Σε αυτο το άρθρο δεν έχουµε κάποια ουσιώδη αλλαγή, παραµένει εναντίον του εργαζοµένου, καθώς συνεχίζει να δίνει το δικαίωµα στον εργοδότη να προβεί σε απόλυση, χωρίς να προειδοποίησει τον εργαζόµενο. Επίσης η αποζηµίωση απόλυσης, δύναται να δοθεί µετά απο συµπλήρωση 12 µηνών. Δεν αναγµωρίζεται δηλαδή ως προυπάρχον διάστηµα εργασίας που να χρίζει αποζηµίωσης.
Άρθρο 21 «Ανάρτηση βασικών όρων εργασίας και ατοµικής σύµβασης εργασίας στο Πληροφοριακό Σύστηµα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» – Ηλεκτρονική υπογραφή – Πρότυπο Βασικών Όρων Εργασίας και Ατοµικής Σύµβασης Εργασίας»
Στο άρθρο αυτό διαβάζουµε πως η σύµβαση εργασίας του κάθε εργαζοµένου θα πρέπει να ανακοινώνεται στο σύστηµα Εργάνη ΙΙ πριν την έναρξη της απασχόλησης του εργαζοµένου στον εκάστοτε εργοδότη. Για την ισχύ της σύµβασης απαιτείται να έχει υπογραφεί και από τα 2 µέρη, εργοδότη και εργαζόµενο. Ο εργαζόµενος µπορεί να το κάνει είτε µε ηλεκτρονική υπογραφή είτε γραπτώς ή ακόµα και µε ψηφιακή βεβαίωση µέσω της Ενιαίας Ψηφιακής Πύλης (gov.gr – ΕΨΠ). Μια αυτονόητη διαδιακασία που θα έπρεπε να τηρείται απαρεκλίτως. Μέσα στα χρόνια όµως έχουµε γίνει µάρτυρες µιας καταχρηστικώς µονοµερής διαχείρισης από τους εργοδότες, όπου οι συµβάσεις ανεβαίνουν χωρίς τις υπογραφές των εργαζοµένων ή στη χειρότερη περίπτωση να έχουν πλαστογραφηθεί ως τέτοιες. Αρκετές είναι οι φορές που εργαζόµενοι και συνάδελφοι έχουν εξαπατηθεί από τους εργοδότες, λέγοντάς τους πως δεν χρειάζεται η συγκατάθεση τους ή η υπογραφή τους.
Άρθρο 22 «Καταχώριση αλλαγής ωραρίου και υπερωριών στο Πληροφοριακό Σύστηµα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» από επιχειρήσεις ή εκµεταλλεύσεις που έχουν ενταχθεί στην ψηφιακή κάρτα εργασίας»
Για τις επιχειρήσεις όπου οι εργαζόµενοι έχουν ψηφιακή κάρτα εργασίας, δίνεται η δυνατότητα να µην καταχωρίζονται οι αλλαγες του ωραρίου και των υπερωριών στο Εργάνη ΙΙ. Υποτίθεται πως οι όποιες αλλαγές προσµετρούνται στην ψηφιακή κάρτα. Εφόσον πραγµατοποιείται αλλαγή ή τροποποίηση του ωραρίου εργασίας ή της οργάνωσης του χρόνου εργασίας ή υπερωριακή απασχόληση από τον εργαζόµενο και αυτή δεν ταυτοποιείται από τη σήµανση της ψηφιακής κάρτας εργασίας, επιβάλλεται στον εργοδότη από τα αρµόδια ελεγκτικά όργανα πρόστιµο δέκα χιλιάδων πεντακοσίων (10.500) ευρώ ανά εργαζόµενο. Το πρόστιµο µεγάλο, αλλά για τα µάτια του κόσµου. Στην πραγµατικότητα ελάχιστες είναι οι φορές που τέτοια µέτρα εφαρµόζονται και περιορίζουν την ασυδοσία των εργοδοτών. Εµείς λοιπόν, θα πρέπει να εµπιστευτούµε τους ελέγχους που (δεν) γίνονται από την Ανεξάρτητη αρχή Επιθεώρησης Εργασίας. Γνωρίζουµε από πρώτο χέρι πως πολλές επιχειρήσεις παρανοµούν και δεν ελέγχονται από καµία αρχή. Αντιθέτως αυτό το µέτρο είναι κοµµένο και ραµµένο για τους εργοδότες, οι οποίοι µπορούν να αναγκάζουν τους εργαζοµένους τους να εργαστούν υπερωρία, χωρίς καµία ενηµέρωση εκ των προτέρων. Λίγο πρίν τη λήξη της βάρδιας τους µπορούν να τους πουν θα κάτσεις κι άλλο ή να τους τροποποιήσουν το ωράριό τους, χωρίς να έχουν καµία συνέπεια. Με αυτόν τον τρόπο κάνουν τους εργαζόµενους λάστιχο να δουλέυουν όποτε οι εργοδότες τους κάνει κέφι και αναλόγως τις ανάγκες της δουλειάς.
Άρθρο 23 «Διαδικασία υποβολής στο Πληροφοριακό Σύστηµα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» των περιπτώσεων λύσης της σύµβασης εργασίας»
Σε περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης εργαζοµένου ή λύση της σύµβασης εργασίας, όπως εθελουσία έξοδος, ή καταγγελίας σύµβασης εργασίας αορίστου χρόνου ή λήξης σύµβασης εργασίας ορισµένου χρόνου ή έργου, το χρονικό περιθώριο για τους εργοδότες είναι το αργότερο τέσσερις (4) εργάσιµες ηµέρες από την ηµέρα αποχώρησης του εργαζοµένου ή καταγγελίας της σύµβασης εργασίας αορίστου χρόνου ή λήξης της σύµβασης εργασίας ορισµένου χρόνου ή έργου ή κάθε άλλης περίπτωσης λύσης ή λήξης της σύµβασης εργασίας. Εδώ έχουµε µια περίπτωση όπου εξισώνεται η οικιοθελής αποχώρηση µε την απόλυση. Τσουβαλιάζονται σε ένα άρθρο λες και έχουν την ίδια βαρύτητα, ενώ η πραγµατικότητα διαφέρει.
Αν ο εργαζόµενος απέχει από την εργασία του για διάστηµα µεγαλύτερο των 5 ηµερών χωρίς να ενηµερώσει, δηλαδή αδικαιολόγητα, ο εργοδότης, αφού πρώτα έχει ανακοινωσει γραπτως στο Εργάνη ΙΙ την όχλησή του, έχει το δικαίωµα να τον απολύσει, χωρίς να χρειάζεται υπογραφή του εργαζοµένου. Σε σχέση µε πριν όπου ο χρόνος αποχής οριζόταν ως ένα έυλογο χρονικό διάστηµα. Εδώ συγκεκριµενοποιείται για να µην είναι θολό.
Άρθρο 25: «Ρυθµίσεις για την απασχόληση την έκτη ηµέρα σε επιχειρήσεις ή εκµεταλλεύσεις συνεχούς λειτουργίας, που εφαρµόζουν σύστηµα πενθήµερης εβδοµαδιαίας εργασίας.»
Με το άρθρο αυτό δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις µε πενθήµερη εβδοµαδιαία εργασία, να απασχολήσουν και 6η ηµέρα τους εργαζόµενους, δίνοντας 40% προσαύξηση και ταυτόχρονα απαγορεύει την υπερεργασία και την υπερωρία.Ο εργοδότης είναι υποχρεωµένος να το δηλώσει στο σύστηµα ΕΡΓΑΝΗ πριν την έναρξη της βάρδιας. Δεν υπάγονται στο παρόν οι εργαζοµένοι σε ξενοδοχειακές και επισιτιστικές επιχειρήσεις.
Άρθρο 26 «Ρυθµίσεις για την απασχόληση την έκτη ηµέρα σε επιχειρήσεις ή εκµεταλλεύσεις που δεν είναι εκ φύσεως συνεχούς λειτουργίας και εφαρµόζουν σύστηµα πενθήµερης εβδοµαδιαίας εργασίας.»
Με το άρθρο αυτό δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις που δεν είναι εκ φύσεως συνεχούς λειτουργίας και εφαρµόζουν σύστηµα πενθήµερης εβδοµαδιαίας εργασίας και 6η ηµέρα τους εργαζόµενους, δίνοντας 40% προσαύξηση και ταυτόχρονα απαγορεύει την υπερεργασία και την υπερωρία.Ο εργοδότης είναι υποχρεωµένος να το δηλώσει στο σύστηµα ΕΡΓΑΝΗ πριν την έναρξη της βάρδιας. Δεν υπάγονται στο παρόν οι εργαζοµένοι σε ξενοδοχειακές και επισιτιστικές επιχειρήσεις.
Τα άρθρα 25 & 26 θεσµοθετούν την 6ηµερη εργασία, αυξάνουν την εντατικοποίηση και επιφέρουν ένα ακόµη πλήγµα στο 5νθήµερο. Τα άρθρα αυτά µαζί µε το άρθρο 27 και τη νοµιµοποίηση της 13ωρης εργασίας, επαναφέρουν τις εργασιακές συνθήκες στις περιόδους της µισθωτής δουλείας. Αυτό είναι ένα από τα µεγάλα διαχρονικά όνειρα εργοδοτών και κυβερνώντων. Θα έχουν τη δυνατότητα να παράγουν, ανεξάρτητα την αύξηση της ζήτησης, µε τον ίδιο αριθµό εργαζοµένων και καθώς δεν θα έχουν καµιά υποχρέωση να κάνουν προσλήψεις, θα µας εξοντώσουν στη δουλειά. Όσο για τις απαγορεύσεις που ορίζουν τα άρθρα αυτά, θα τηρούνταν από τους εργοδότες µόνο στην περίπτωση που θα γινόντουσαν εντατικοί, στοχευµένοι και αδιάβλητοι έλεγχοι από τα Σ.ΕΠ.Ε..
Άρθρο 27 «Δυνατότητα απασχόλησης εργαζοµένων κατά την ηµέρα Κυριακή και κατά τις ηµέρες αργίας.»
Με το άρθρο, αυτό έχουµε διεύρυνση της εργασίας για την Κυριακή και τις αργίες σε ένα αριθµό επιχειρήσεων που οι ηµέρες αυτές ορίζονταν ως ηµέρες ξεκούρασης. Στην ουσία το άρθρο συµπληρώνει το άρθρο 63 του ν. Χατζηδάκη (4808/21) και πλέον µπορούµε να πούµε πως σε όλους τους κλάδους της οικονοµίας ΚΑΤΑΡΓΕΊΤΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΆΤΙΚΗ ΑΡΓΊΑ. Οι επιχειρήσεις που εντάσσονται είναι οι εξής:
- Εκπαιδευτικών κέντρων πιλότων, πληρωµάτων και τεχνικών αεροσκαφών, καθώς και εκπαιδευτικών κέντρων προσωπικού επίγειας εξυπηρέτησης αεροσκαφών και επιβατών, εφόσον εξυπηρετούν επιχειρήσεις ή εκµεταλλεύσεις που λειτουργούν επί είκοσι τέσσερις (24) ώρες ηµερησίως και επτά (7) ηµέρες την εβδοµάδα.
- Βιοµηχανίας τροφίµων.
- Εµφιάλωσης φυσικού µεταλλικού νερού, παραγωγής αναψυκτικών µε παρασκευή προϊόντων εµφιάλωσής τους.
- Οργάνωσης συνεδρίων.
- Καλλιέργειας θερµοκηπίων µε παρασκευή και συσκευασία προϊόντων θερµοκηπίου.
Έχουµε δηλαδή τη συνεπή στάση της κυβέρνησης σχετικά µε το σχεδιασµό της και τις επιταγές του ΣΕΒ, για τη κατάργηση της Κυριακής και των αργιών.
Άρθρο 28: Δυνατότητα συµφωνίας περί διευθέτησης του χρόνου εργασίας µεταξύ του εργοδότη και του εργαζοµένου.
Με το άρθρο αυτό αλλάζουν κάποιες φράσεις σε παραγράφους του άρθρου 41 του ν.1892/1990, µε θέµα τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Εδώ ο νοµοθέτης ορίζει ότι η οποιαδήποτε συµφωνία ανάµεσα σε εργοδότη και εργαζόµενο,για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, θα πρέπει να γίνεται γραπτώς, εφόσον δεν υπάρχει σωµατείο ή συµβούλιο εργαζοµένων και η άρνηση του εργαζόµενου δεν αποτελεί λόγος απόλυσης. Εδώ βλέπουµε την αντίληψη ότι εργοδότες και εργαζόµενοι είναι δύο ισότιµα µέρη όπου µπορούν να συναποφασίσουν. Μιά αντίληψη παγιωµένη ανάµεσα σε εργοδότες και κυβερνώντες. Ένα αφήγηµα που πολύ καλά γνωρίζουµε πως καµιά σχέση δεν έχει µε την πραγµατικότητα.
Άρθρο 31 «Προστασία δικαιώµατος στην εργασία»
(Με πληροφορίες και αποσπάσματα από επιστολή που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του Χριστόφορου Σεβαστίδη, – εφέτης, μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων.)
Το συγκεκριµένο άρθρο έρχεται για να προσθέσει στο άρθρο 93 του ν.4808/2021 και την ποινική ευθύνη κατά των µελών του ΔΣ, του εκάστοτε σωµατείου, που παρεµβαίνει στους χώρους εργασίας για την περιφρούρηση της απεργίας. Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι ουδεµία σχέση έχει µε την 1152/2019 ευρωπαϊκή οδηγία, την οποία υποτίθεται ότι ενσωµατώνει, αλλά αποτελεί αποκλειστικά και µόνο βούληση του υπουργού εργασίας, του επιτελείου του και της κυβέρνησής του. Είναι ξεκάθαρο για τους εργαζόµενους ότι έχει ως σκοπό να αποδυναµώσει ακόµη παραπάνω το απεργιακό δικαίωµα και τις παρεµβάσεις στους χώρους εργασίας. Η επιστηµονική συζήτηση για τη νοµιµοποίηση των εργατικών αγώνων είναι αρκετά παλιά και ανατρέχει σε µια εποχή που οι απεργίες λάµβαναν µαζική στήριξη από τους εργαζόµενους και απειλούσαν καίρια τα εργοδοτικά συµφέροντα. Στις σηµερινές συνθήκες της µερικής αποδυνάµωσης όλων των µορφών πάλης και αγώνα, η θεσµοθέτηση ποινικών κυρώσεων αποτελεί είτε ετεροχρονισµένη ταξική εκδίκηση είτε προοιωνίζεται βαθιές κοινωνικές αναταράξεις. Η περιφρούρηση της απεργίας συνδέεται ψευδές από τα αφεντικά και την ΕΛ.ΑΣ. µε µια σειρά ποινικών αδικηµάτων (παράνοµης βίας, διατάραξη οικιακής ειρήνης, φθοράς ιδιοκτησίας εργοδοτών). Απέναντι στα ψεύδη, τα σωµατεία προβάλλουµε πάντα το συνταγµατικό δικαίωµα απεργία. Η περιφρούρηση της απεργίας είναι µια σπάνια µορφή αγώνα και χρησιµοποιείται σε εκείνες τις περιπτώσεις που η συλλογική αποχή από την εργασία δεν κρίνεται επαρκείς. Πώς θα µπορούµε ως εργαζόµενοι/σωµατεία να διαφυλάξουµε τα εργατικά δικαιώµατα όταν γνωρίζουµε πως ο εργοδότης σχεδιάζει άµεσα την πώληση και µεταφορά των µηχανηµάτων ή των πρώτων υλών της επιχείρησης ή το οριστικό κλείσιµο της επιχείρησης ή τη µαζική πρόσληψη νέων εργαζοµένων που θα λειτουργείσουν ως απεργοσπαστικός µηχανισµός;
Με ισχυρή επιχειρηµατολογία θεωρούµε ότι είναι επιβεβληµένη η περιφρούρηση της απεργίας καθώς αποτελεί συστατικό στοιχείο διεκδίκησης. Οι εργατικοί αγώνες δεν ποινικοποιούνται και δεν αφοµοιώνονται. Απλά είναι δίκαιοι. Δεν είναι τίµιο και δίκαιο οι εργοδότες να επικαλούνται το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς µέσα στους χώρους δουλειάς και το κράτος να στηρίζει αυτό το αφήγηµα, όταν σε περιόδους οικονοµικής ύφεσης οι επιχειρήσεις λαµβάνουν κρατικές επιχορηγήσεις και «δανειακές συµβάσεις» που αντλούνται από φόρους και λαϊκά εισοδήματα. Όπως ορθά έχει επισηµανθεί, ακόµα και η διάπραξη ποινικών αδικημάτων, όπως εξυβρίσεων, µε θύµατα τους µη απεργούς είναι συνηθισµένο φαινόµενο κατά τη διάρκεια των εργατικών αγώνων και για τον λόγο αυτό η απαξία τέτοιων πράξεων σχετικοποιείται. Και νοµολογιακά θεωρήθηκε εδώ και 50 χρόνια ότι η χρησιμοποίηση υβριστικών εκφράσεων που απευθύνονται σε απεργοσπάστες είναι µεν «ασφαλώς οξείαι αλλά αποτελούν έντονον εκδήλωσιν πικρίας και κείνται εις τα πλαίσια των συνήθων µαχητικών εκδηλώσεων των απεργών, οι οποίοι είναι φυσιολογικόν και εύλογον να προσπαθούν να προσελκύσουν (και ουχί να εκβιάσουν) των….» (ΜονΠρΘηβ 304/1977,ΔΕΝ1978,194).
Σήµερα τα επιχειρήµατα της ιδιοκτησιακής αντίληψης στην εκμετάλλευση επιστρατεύονται και πάλι ως λογική συνέπεια µιας σταδιακής κοινωνικής και πολιτικής οπισθοδρόμησης, µιας συστηματικής ιδεολογικής προπαγάνδας σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, στα µέσα ενημέρωσης, µέσα στους χώρους δουλειάς. Επιστροφή και πάλι στον ν.330/1976 (άρθρο 40 παρ. 4β) που προέβλεπε ειδικές αυστηρές ποινικές κυρώσεις, ο οποίος καταργήθηκε µε τον ν.1264/1982. Και αφού ο εργοδότης αναγνωρίζεται στις µέρες µας ως µοναδικός και απόλυτος αφέντης του χώρου δουλειάς, αφού ντύθηκαν οι έντονες και πάντα παρούσες ταξικές συγκρούσεις τον µανδύα του κοινωνικού εταιρισµού και της συναίνεσης µε νεολογισµούς και ουδέτερους όρους ώστε να µην προκαλούν τον κοινωνικό αντίπαλο, έρχεται το υπουργείο εργασίας µε τα «ξεφτέρια» του να επιβάλει την εργοδοτική κυριαρχία/ασυδοσία µε ένα πραγματικό µένος εναντίον των απεργών. Είναι πλέον προφανές ότι το υπουργείο εργασίας νομοθετεί την ποινή φυλάκισης και το χρηματικό πρόστιμο για να εκφοβίσει κάθε µορφή αγώνα απέναντι στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΡΘΡΩΝ του ν.4808/21 (ν. Χατζηδάκη) & ν.5053/2023 (ν. Γεωργιάδη)
Ολική επαναφορά & ενίσχυση του ν. 1264/1982
Η εργατική τάξη θα νικησει
