ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ
Εισαγωγη
Βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη δεκαετία όπου κοινωνία και εργασία, είναι στο στόχαστρο κρατικών πολιτικών και πρακτικών με δυσμενή αποτελέσματα για όλους. Τα εργατικά κεκτημένα αιώνων, αμφισβητούνται και καταστρατηγούνται στο όνομα της ανάπτυξης, που δεν έρχεται ποτέ για τους πολλούς. Μισθοί και συντάξεις έχουν περικοπεί, απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες έχουν γίνει ένα σύντομο ανέκδοτο. Με τη γνωστή συνταγή χρόνων, της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας μέσω του τύπου και των καναλιών, διαχέεται έντονη δυσαρέσκεια ενάντια σε κάθε κοινωνική ομάδα που διαδηλώνει, απεργεί και διαμαρτύρεται, οδηγώντας στη λογική της αμφισβήτησης και της αποδόμησης των αντιστάσεων. Λογικές που λένε, πως στο δημόσιο είναι τεμπέληδες, οι αγρότες θέλουν να δουλεύουν 2 μήνες και τους υπόλοιπους να κάθονται, και τι θέλουμε τα σωματεία και τους συνδικαλιστές αφού είναι όλοι ξεπουλημένοι. Μπαίνει λοιπόν το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα αμβλυνθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις, θα διασφαλιστεί η συναίνεση ή ακόμα και υποστήριξη της κοινωνίας στις αντίστοιχες επιταγές της κυβέρνησης. Ο βασικός στόχος έχει επιτευχθεί, το νερό έχει μπει στο αυλάκι που λέμε. Έτσι λοιπόν θεωρήθηκε ως περίπου αυτονόητο, οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι να πληρώσουν τις παρενέργειες μιας κρίσης που είναι μόνιμη. Ακολουθούν οι πάντες σχεδόν είτε σε ιδιωτικό είτε κυρίως στο δημόσιο τομέα. Η Παιδεία και η Υγεία είναι σε διαρκή απαξίωση, και η έλλειψη προσωπικού χρόνιο πρόβλημα. Τα νοσοκομεία είναι σε κακή κατάσταση, τα σχολεία και οι συνθήκες εκπαίδευσης επίσης, και γι’ αυτό η κυβερνητική προπαγάνδα βρήκε τον κύριο ένοχο που είναι οι εργαζόμενοι. Μέσω της αξιολόγησης η κυβέρνηση προσπαθεί να ”ξεφορτωθεί” εργαζόμενους, ενώ τα κενά σε οργανικές θέσεις είναι μεγάλα, και επιπλέον περνάει μεγάλο μερίδιο της πίτας στον ιδιωτικό τομέα που κάνει ”θαύματα”, κάτι που φάνηκε πολύ καλά στην περίοδο της πανδημίας. Οι ξεπουλημένοι και καλοταΐσμένοι συνδικαλιστές, που προέρχονται από τους δικούς τους κομματικούς σωλήνες πολλά χρόνια τώρα, έγιναν ο δούρειος ίππος με την κατάλληλη πάντα προπαγάνδα, που δεκάδες αγώνες συκοφαντήθηκαν αισχρά, και δικαιώματα συρρικνώθηκαν η και εξαφανίστηκαν. Έχει γίνει σχεδόν κανονικότητα δεκάδες απεργίες και παρεμβάσεις να κρίνονται παράνομες και οι απεργοί να αντιμετωπίζονται σαν γραφικοί και απόβλητοι. Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μεγάλες επιχειρήσεις με κοινωνικό πρόσημο πολλές φορές, ιδιωτικοποιήθηκαν προς όφελος των λίγων ξένων η ντόπιων.
Οι αντιστάσεις-αντιδράσεις αντιμετωπίστηκαν με όλα τα μέσα, με τελευταίο την καταστολή. Έτσι κάμπτονται οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες αλλά και οι ίδιοι αγωνιστές που δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με τα γνωστά δικά τους κομματόσκυλα που συνεχίζουν απτόητοι να ροκανίζουν προνόμια και θέσεις-διορισμούς χωρίς τσίπα καμιά. Η περίοδος της πανδημίας είναι το αποκορύφωμα βέβαια όλων αυτών των πρακτικών από την πλευρά της κυβέρνησης. Η ψεύτικη και υποκριτική αναγνώριση των εργαζόμενων στην Υγεία, στον αντίποδα είχε την διάλυση και σταδιακή παράδοση του ΕΣΥ στους ιδιώτες, (Ν.5015/2023). Έχουμε επίσης μια σειρά από επιχειρήσεις-εργοστάσια που μπαίνουν σε διαδικασία ”εξυγίανσης” χαρίζοντας στα νέα αφεντικά τους μεγάλα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία. Έχουμε μισθολογικές ελαφρύνσεις με το πρόσχημα της διατήρησης των θέσεων εργασίας, χωρίς βέβαια αυτά να τηρούνται στο τέλος από τις εργοδοσίες. Αντίθετα προωθούνται η τρομοκρατία, οι ατομικές διαπραγματεύσεις και το τσάκισμα των εργατικών αντιστάσεων (Μαλαματίνα, Πετρέλαια Καβάλας, Φωσφορικά Λιπάσματα). Έτσι ανοίγει ο δρόμος ώστε η ατομική διαπραγμάτευση να αντικαθιστά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το 8ωρο γίνεται 10ωρο και βάλε, η απεργία και η διεκδίκηση από καθήκον και υποχρέωση των ταξικών συνδικαλιστών, γίνεται ποινικό αδίκημα σε πολλές περιπτώσεις. Η μετατροπή των συμβάσεων αορίστου χρόνου με δικαιώματα γίνονται εκ περιτροπής, μερικής απασχόλησης και η αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία καθεστώς σε πολλούς κλάδους της οικονομίας (εστίαση, μεταφορές). Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε πως το πρώην Υπουργείο Εργασίας έχει γίνει της εργοδοσίας, πως το ΣΕΠΕ γίνεται δήθεν ανεξάρτητη αρχή, με αιχμή του δόρατος τον υπουργό κομάντο -ειδικών αποστολών (ν.Χατζηδάκη (4808/21) και επιχειρείται το τελικό χτύπημα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης…
διαβάστε ολόκληρο το υπόμνημα εδώ
“Μπαίνει το κερασάκι στην τούρτα με την μετατροπή του ΣΕΠΕ σε Ανεξάρτητη Αρχή. Το πόσο ”Ανεξάρτητη Αρχή” θα είναι το πρώην ΣΕΠΕ φαίνεται από τον τρόπο επιλογής και τις προϋποθέσεις που βάζει το Υπουργείο. Έτσι λοιπόν το Δ.Σ το οποίο διοικεί, επιλέγεται τελικά από τον Υπουργό έπειτα από πρόταση μιας δήθεν ”ανεξάρτητης επιτροπής”. Ο Πρόεδρος του συμβουλίου της διοίκησης, όπως και τα υπόλοιπα μέλη έχουν 5ετή θητεία με δικαίωμα ανανέωσης άλλη μία φορά. Αν δούμε το βιογραφικό[1] του τωρινού Προέδρου της ”Ανεξάρτητης Αρχής” θα καταλάβουμε πόσο αξιοκρατικά και με όρους διαφάνειας επιλέχθηκε. Η ουσία στην όλη υπόθεση είναι, όπως και να βαφτίσουν το ΣΕΠΕ οι της κυβέρνησης, πως αυτό παραμένει υποστελεχωμένο (ειδικά στην επαρχία φτάνει στα όρια του ανύπαρκτου), αποδιοργανωμένο, με μετακινήσεις προσωπικού για να μπαλωθούν τα κενά, με δυσμενείς μεταθέσεις σε όποιους δεν πειθαρχούν στις άνωθεν εντολές και με ένα κομμάτι του οργανικού ιστού διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο με μικρούς και μεγάλους εργοδότες. Εμείς ως σωματείο από την εμπειρία μας ξέρουμε πως οι έλεγχοι που γίνονται, πέρα από ελλιπείς, κάποιες φορές είναι στημένοι σε συνεννόηση με τους εργοδότες ώστε να βγαίνουν λάδι. Επίσης, με αφορμή το θάνατο του συναδέλφου Μέρκιουρι στην Σκάλα Ωρωπού στο κατάστημα «αλάτι και πιπέρι», η «Ανεξάρτητη Αρχή» έδωσε στον Τύπο λάθος το όνομα της επιχείρησης και δεν προέβη ποτέ σε αποκατάσταση της αλήθειας παρά το σχετικό υπόμνημά μας (βλ. Άρθρο ). Από υπερβολικό ζήλο για την ”προστασία των εργαζομένων” η Εισαγγελία Θεσσαλονίκης στις 23/1/2023, δίνει οδηγία προς αστυνομία και λιμενικό για την πλημμελή καταγραφή εργατικών δυστυχημάτων ήσσονος σημασίας (βλ. Άρθρο). Έτσι ανοίγει τον δρόμο και διευκολύνει όσους εργοδότες δεν δηλώνουν τα εργατικά ατυχήματα, την στιγμή που ο κατάλογος των νεκρών εργατών και των σακατεμένων μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.”
[1] Ο Γιώργος Τζιλιβάκης, διοικητής της δήθεν ανεξάρτητης αρχής ΣΕΠΕ από τον Φλεβάρη του 2022, ανάμεσα στους 23 υποψηφίους κατετάγη έκτος βάσει προσόντων τέταρτος έπειτα από συνέντευξη και τελικά πήρε τη θέση, μετά την παρέμβαση του ίδιου του υπουργού εργασίας Κ. Χατζηδάκη. Χαρακτηριστικό είναι πως η “ανεξάρτητη” 5μελής επιτροπή που τον επέλεξε, πέρα από τον Πρόεδρο του ΑΣΕΠ, τα υπόλοιπα μέλη της ήταν επιλογές μέσα από το Υπουργείο Εργασίας, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ξεχωριστό νόημα στην ανεξαρτησία. Τον Απρίλη του 2023, λίγο πριν το κλείσιμο της Βουλής για εκλογές και Πάσχα, ο κ. Χατζηδάκης πέρασε σε νομοσχέδιο την αύξηση του μισθού του διοικητή του ΣΕΠΕ και από 4.631 ευρώ εκτοξεύτηκε στις 8.314,56 ευρώ τον μήνα μικτά, ανταμείβοντας τον για τις υπηρεσίες του στην τάξη των εργοδοτών.
Στο τιμόνι του ΣΕΠΕ που ελέγχει την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας τοποθετείται ένας άνθρωπος που χρόνια τώρα υπηρετούσε πιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι των εργαζομένων. Η επιλογή αποτελεί άλλη μια εξόφθαλμη περίπτωση golden boy. Υπήρξε διευθυντής προσωπικού σε πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες ( Toyota Hellas, Alpha Bank Σερβίας, Εγνατία Τράπεζα, Sprider Stores , Folli-Folli), ενώ από το 2019 από το ίδιο πόστο υπηρέτησε στo fund διαχείρισης κόκκινων δανείων & εισπρακτική εταιρεία – Intrum Hellas. Αν το υπουργείο και η κυβέρνηση αποφάσισαν να βάλουν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα, τους υπενθυμίζουμε πως εμείς δεν είμαστε πρόβατα.
Όχι στη διάλυση του ΣΕΠΕ
Κατάργηση των αντεργατικών άρθρων του ν.Χατζηδάκη 4808/21
Επαναφορά και ενίσχυση του ν. 1264/82
