Κυριακή 10 Οκτώβρη Καλλιθέα. Βράδυ, λίγο μετά τις 10, ένας δυνατός και απότομος ήχος, απ’ αυτούς που σου “κόβουν τα πόδια” ακούγεται στη διασταύρωση των οδών Χαροκόπου και Κρέμου και αναστατώνει τη γειτονιά. Οι περαστικοί μαζεύονται να δουν τι έχει γίνει. Tο θέαμα σκληρό και μακάβριο, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά γνώριμο μέσα στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Ένα μηχανάκι έχει συγκρουστεί κάθετα με ένα αυτοκίνητο, ο οδηγός του δεύτερου φαίνεται να έχει παραβιάσει το στοπ.
Ο νεαρός οδηγός της μηχανής (18 χρονών), αναίσθητος στο δρόμο δίνει μάχη για τη ζωή του, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει και αφήνει την τελευταία του πνοή ξαπλωμένος στην άσφαλτο. Ο νεαρός οδηγός της μηχανής όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια δεν ήταν παρά ένας ακόμα από τους χιλιάδες βιοπαλαιστές, που αναγκάζονται να καβαλήσουν ένα μηχανάκι, να φορτωθούν μια κούτα ή ένα θερμόσακο και να ξεχυθούν στους αχανείς και αφιλόξενους δρόμους της μητρόπολης τρέχοντας να προλάβουν να παραδώσουν κάθε λογής αντικείμενα : σουβλάκια, πίτσες, φακέλους, βιβλία, γυαλιά, είδη σούπερ μάρκετ κλπ
Ο νεαρός οδηγός της μηχανής ήταν ένας ακόμα οδηγός δικύκλου.
Ο νεαρός οδηγός της μηχανής ήταν ένας ακόμα από μάς.
Όσοι και όσες εργαζόμαστε πάνω σε μηχανάκια, φεύγουμε για δουλειά και δεν ξέρουμε πως και αν θα γυρίσουμε σπίτι μας. Το επάγγελμά μας έχει την θλιβερή πρωτιά σε εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα αν και αυτοί οι αριθμοί δεν αναγράφονται σε καμία στατιστική. Πολλοί συνάδελφοι σακατεύονται και κάποιοι αφήνουν στην άσφαλτο την τελευταία τους πνοή για 3 με 4 ευρώ την ώρα. Για τα αφεντικά και το κράτος είμαστε τα παιδιά με τα παπιά, αναλώσιμα εξαρτήματα μιας μηχανής, που μόλις χαλάσει το ένα, θα μας αντικαταστήσουν με άλλο. Δεν είμαστε παρά φτηνό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, που πάνω στις πλάτες μας πατάνε για να βγάλουν υπερκέρδη για τις επιχειρήσεις τους, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τους συναδέλφους που χτυπάνε και χάνονται κάθε χρόνο στο δρόμο.
Ο συνάδελφος που χάθηκε στη Καλλιθέα ήταν επίσης μετανάστης. Ένα παιδί δεκαοχτώ χρονών που ήρθε από το Πακιστάν για να βρει μια καλύτερη ζωή. Σύμφωνα με δημοσιεύματα δεν είχε χαρτιά και το μαγαζί που δούλευε τον είχε αδήλωτο. Δεν ήταν καταγεγραμμένος πουθενά, ενώ είναι πολύ πιθανό να μην είχε ούτε δίπλωμα οδήγησης. Ένας αόρατος άνθρωπος χωρίς όνομα και χωρίς δικαιώματα, χωρίς να έχει ένα δικό του άνθρωπο να μπορεί να τον αναζητήσει. Το ίδιο το μαγαζί που δούλευε δεν το έκανε ποτέ. Όσο σκληρή και αν ακούγεται η ιστορία, δεν είναι παρά η καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες προλετάριοι μετανάστες. Αυτά τα αφανή ταξικά μας αδέρφια, το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας. Με αφορμή το περιστατικό είδαμε να γράφονται στο διαδίκτυο διάφορα κείμενα και σχόλια αρκετά συγκινητικά, τα οποία όμως δεν ξέφευγαν από ένα καθαρά ανθρωπιστικό χαρακτήρα, χωρίς να βάζουν στο κάδρο τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν τέτοια περιστατικά.
Δεν είναι εργατικά ατυχήματα , είναι εργοδοτικές δολοφονίες
Δεν είδαμε να αναφέρονται πουθενά οι ευθύνες του ελληνικού κράτους το οποίο διαχρονικά και ανεξαρτήτως κυβέρνησης, επιλέγει συνειδητά να κρατάει χιλιάδες μετανάστες σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας αναγκάζοντάς τους να ζουν κυνηγημένοι χωρίς χαρτιά, άρα και χωρίς δικαίωμα να μπορούν να υπογράψουν μια σύμβαση εργασίας και να δικαιούνται όλα τα ασφαλιστικά και μισθολογικά οφέλη που προκύπτουν απ’ αυτή. Πως γίνεται να ακούμε ανά καιρούς από τους αρμόδιους υπουργούς, ότι έχουν στόχο την πάταξη της μαύρης εργασίας όταν σπρώχνουν ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης προς αυτή τη κατεύθυνση. Δεν είδαμε επίσης να αναφέρονται οι ευθύνες του έχουν οι εργοδότες οι οποίοι απασχολούν αδήλωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους. Όταν ένας εργαζόμενος είναι
ανασφάλιστος, είναι πιο υποτιμημένος και ευάλωτος και άρα πιο εύκολο να πέσει θύμα σε κάθε λογής εργοδοτικές αυθαιρεσίες, που με τη σειρά τους μπορούν να προκαλέσουν ένα εργατικό ατύχημα/δυστύχημα. Για παράδειγμα θα είχε την ίδια τραγική κατάληξη το ατύχημα, αν ο εργοδότης παρείχε στον εργαζόμενο όλα όσα προβλέπει ο νόμος 4611/2019 για τη παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας; Τα ελαστικά και τα φρένα θα είχαν τα ίδια κρατήματα αν το μηχανάκι ήταν εταιρικό και είχε περάσει όλα τα απαιτούμενα σέρβις ή αν καταβάλλονταν στον εργαζόμενο κάθε μήνα τουλάχιστον το 15% του μισθού του επιπλέον για τη συντήρηση του δικύκλου; Θα είχε συμβεί εν τέλει το ίδιο το ατύχημα αν ο εργαζόμενος δεν είχε βγει να δουλέψει έξω εν ώρα βροχής; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που δείχνουν ότι δεν είναι η κακιά η στιγμή, όπως ισχυρίζονται αρκετοί όταν γίνεται ένα τροχαίο εργατικό ατύχημα σαν αυτό που στοίχισε τη ζωή του συναδέλφου μας, αλλά υπάρχουν από πίσω απτοί υλικοί παράγοντες και συγκεκριμένες κρατικές και εργοδοτικές ευθύνες.
Το επάγγελμά μας είναι από τη φύση του επικίνδυνο, όμως μια σειρά από παράγοντες αυξάνουν αυτή του την επικινδυνότητα ακόμα περισσότερο. Σε όσα λοιπόν προαναφέραμε θα πρέπει να προσθέσουμε ακόμα την πίεση και το άγχος που προκαλείται από την ολοένα και περισσότερο εντατικοποίηση της δουλειάς, γεγονός που κάνει αρκετούς συναδέλφους να οδηγούν γρήγορα και απρόσεχτα προκειμένου να “βγει” ο χρόνος παράδοσης. Θα πρέπει να προσθέσουμε τα ατελείωτα ωράρια εργασίας που ξεπερνάνε κατά πολύ το οχτάωρο και τείνουν να γίνουν κανόνας, ειδικά στο χώρο των ταχυφαγείων και της εστίασης. Η κούραση από την πολύωρη οδήγηση μειώνει τα αντανακλαστικά του εργαζόμενου και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πρόκληση ατυχήματος. Επίσης οι ελληνικοί δρόμοι με τις πολλές κακοτεχνίες και την ελλιπή συντήρηση και σηματοδότηση και η οδήγηση κάτω από ακραίες και επικίνδυνες συνθήκες (δυνατή βροχή, αέρας, παγετός κλπ) αυξάνουν εκθετικά τις πιθανότητες για κάποιο τροχαίο εργατικό ατύχημα. Επιπρόσθετα ένα καινούριο φαινόμενο που έχει εμφανιστεί και προωθείται ειδικότερα από τις εταιρίες ψηφιακών υπηρεσιών διαμεσολάβησης (πλατφόρμες), είναι η δουλειά του συνεργάτη και η πληρωμή με το κομμάτι. Όταν ένας εργαζόμενος πληρώνεται από τον αριθμό των παραγγελιών που παραδίδει, έχει σα συνέπεια την
αύξηση του ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων και της εντατικοποίησής της εργασίας τους, γεγονός που οδηγεί
σε μια γρήγορη και βιαστική οδήγηση με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Με λίγα λόγια μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι όσο πιο απαξιωμένη παραμένει μια εργασία, τόσο δημιουργούνται συνθήκες πλήρους εκμετάλλευσης και απουσίας δικαιωμάτων και κανόνων προστασίας. Αν η εργασία στο δρόμο πάνω σε δίκυκλο αναγνωρίζονταν ως συγκεκριμένη ειδικότητα, αν τ’ αφεντικά ήταν υποχρεωμένα να κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, τότε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα γινόταν η εργασία θα περιόριζε κατά πολύ τα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα.
Ο συνάδελφος στην Καλλιθέα δεν ήταν απλά άτυχος, και το δυστύχημα δεν “έτυχε” απλά. Ήταν ακόμα ένας νεκρός της τάξης μας, ακόμα μια εργοδοτική δολοφονία. Δεν πέθανε απλά στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής αλλά “δολοφονήθηκε” στο βωμό του κέρδους. Για τα αφεντικά και το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα αριθμός, μια ακόμα στατιστική, ένας ακόμα μετανάστης από τους πολλούς που δολοφονούνται καθημερινά είτε στο κέντρο της πόλης, είτε στα σύνορα της χώρας. Για εμάς που έχουμε δει δικούς μας ανθρώπους να χάνονται πάνω στην άσφαλτο και που έχουμε κινδυνέψει και οι ίδιοι είναι καθήκον να μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο θάνατος του. Όλους τους συναδέλφους που έχασαν τη ζωή τους ή σακατεύτηκαν στον αγώνα για το μεροκάματο, τους κουβαλάμε μαζί μας μέσα στους αγώνες μας για πλήρη εργασιακά δικαιώματα και στην προσπάθεια να κάνουμε ορατό το επάγγελμα. Το έχουμε πει και θα το λέμε πάντα: Τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικές δολοφονίες, είναι ο πόλεμος των αφεντικών στην τάξη μας. Η μόνη λύση είναι η οργάνωση και ο αγώνας μέσα από ταξικά σωματεία
και συνελεύσεις. Ο συνεχής αδιαμεσολάβητος ταξικός συνδικαλισμός βάσης, ο συνεχής αγώνας. Αν δε νοιαστούμε και δεν παλέψουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας δε θα το κάνει κανείς. Τίποτα δε μας χαρίστηκε ποτέ , όλα κατακτήθηκαν μέσα από θυσίες και κόπους.
Από τον αγώνα δρόμου, στο δρόμο του αγώνα.
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
Οκτώβρης 2021
