Την Πέμπτη 16 Μάρτη, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου καλεί τους συναδέλφους/ισσες σε απεργία και διαδήλωση στις 12μ.μ., στα Χαυτεία (Αιόλου και Πατησίων).
Δίνουμε προσυγκέντρωση στις 11:00 στα γραφεία του σωματείου μας, Σκυλίτση 10.
.
Δεν είναι ατυχήματα, δεν έχουμε αυταπάτες
κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν
Μετά την κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη και την προσπάθεια της κυβέρνησης να αποποιηθεί κάθε ευθύνη, ξαναθυμόμαστε όλοι/ες πως ο κόσμος αλλάζει όχι με γκρίνια και ηττοπάθεια, αλλά με αντίσταση, αλληλεγγύη και αγώνα. Συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και η μεγάλη απεργία της 8ης Μάρτη, έρχονται να επιβεβαιώσουν πως οι ζωές μας μετράνε. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου, βγάζουμε το δίκιο μας στους δρόμους.
Το έγκλημα στα Τέμπη, φαντάζει ως άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της νεοφιλελεύθερης κρατικής πολιτικής που σαρώνει τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια. Από την διαχείριση της πανδημίας και τις απώλειες χιλιάδων ανθρώπων και τη διάλυση του συστήματος υγείας, ως τις αμέτρητες ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα δημόσιων αγαθών και την επίθεση στην εργατική τάξη μέσω του νόμου Χατζηδάκη (ν. 4808). Όλα δείχνουν πως για αυτούς που μας κυβερνούν και μας εξουσιάζουν, είμαστε απλά έξοδα. Αναλώσιμοι για τα οικονομικά τους νούμερα και τους φουσκωμένους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Εξάλλου, με τα τραίνα και εν γένει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μετακινούμαστε ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης ή τα παιδιά εργατών και εργατριών. Δύο εβδομάδες μετά, οι δημοσιογράφοι και τα μήντια που ταΐστηκαν με δημόσιο χρήμα (λίστα Πέτσα), επιχειρούν να κουκουλώσουν τις κυβερνητικές ευθύνες ενώ οι υπουργοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, αλλά δεν πείθουν κανέναν. Οι νεκροί, οι επιζώντες, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εντατική και οι αμέτρητοι με τα ψυχικά τραύματα που ποτέ δεν θα επουλωθούν, αναζητούν την δικαίωση, όπως και η κοινωνία που στέκεται όρθια.
Η σύγκρουση των 2 τραίνων στα Τέμπη δεν οφείλεται στην κακιά στιγμή ή σε κάποια αστοχία ή αδιαφορία, αλλά σε μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που περιλαμβάνει τα εξής: Αρχικά τα δημόσια τραίνα υπερχρεώθηκαν, έπειτα κατακερματιστήκαν ώστε να πουληθούν κοψοχρονιά και να φτάσει το σιδηροδρομικό δίκτυο σε αυτή την κατάντια. Η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στον όμιλο Ferrovie dello Stato Italiane Group στον οποίο ανήκει η Hellenic Train σε συνδυασμό με τη διαρκή υποβάθμιση του ΟΣΕ, αποτελούν τις αιτίες που μας οδήγησαν στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Ένα έγκλημα που τα σωματεία και οι εργαζόμενοι τους προειδοποιούσαν καιρό τώρα με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Τα εξώδικα που έστελναν στο υπουργείο και στην εταιρεία έπεφταν στο κενό, οι απεργίες κηρύσσονταν παράνομες, από το ν. Χατζηδάκη και την δικαστική εξουσία και οι εργαζόμενοι λοιδορούνταν από τα κυρίαρχα μήντια.
Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, με τα δεκάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα που συμβαίνουν στο επάγγελμά μας, τι σημαίνει η απαξίωση και η αδιαφορία από το κράτος και τους θεσμούς του. Στο επάγγελμα μας, μπορεί να ψηφίστηκε ο νόμος 4611 το 2019, που προβλέπει την παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) από τους εργοδότες, όμως μετά από τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην έκδοση μιας κοινής υπουργικής απόφασης (ΚΥΑ) που θα καθόριζε τα ΜΑΠ και τις προδιαγραφές τους. Αντιθέτως, ο ν. Χατζηδάκη, που νομιμοποίησε την freelance εργασία, που έφερε με την σειρά της περαιτέρω εντατικοποίηση στην ταχυδιανομή συνεισφέρει στην αύξηση των ατυχημάτων/δυστυχημάτων, που επιπλέον δεν καταγράφονται ως εργατικά, διότι οι εργαζόμενοι θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες. Η άσφαλτος συνεχίζει να βάφεται κόκκινη , αλλά κανένας υπουργός εργασίας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτές τις προδιαγεγραμμένες δολοφονίες.
Συνάδελφοι/ισσες να μην συνηθίσουμε το θάνατο. Το θάνατο από τις ράγες των Τεμπών ως την άσφαλτο της πόλης. Το θάνατο που παρελαύνει στις οθόνες σαν ένα ακόμη προϊόν που αναδεικνύονται τα πάντα, εκτός από τους πραγματικούς ένοχους, συσκοτίζοντας τις πραγματικές αιτίες και αποκρύπτοντας τους δολοφόνους. Να μετατραπεί η οργή μας σε ένα ποτάμι και να πνίξει όσους διαχρονικά μας καταδυναστεύουν. Συνάδελφοι/ισσες να βγούμε στο δρόμο ενώνοντας τις φωνές μας και το δίκιο μας. Με αλληλεγγύη, οργάνωση στη βάση και συγκρότηση μπορούμε να πετύχουμε τα αδύνατα. Να γίνουμε η εργατική τάξη που δεν απειλείται, αλλά αγωνίζεται, διεκδικεί και κερδίζει.
Από τον αγώνα δρόμου στον δρόμο του αγώνα
Να μην συνηθίσουμε το θάνατο, να κερδίσουμε το δώρο της ζωής
Αλληλεγγύη- Αντίσταση- Αυτοοργάνωση
