Η νίκη του ενός να γίνει κτήμα όλων!
Η επαναπρόσληψη του συναδέλφου Κώστα Ζ. από τη Γενική Ταχυδρομική είναι γεγονός! Ο συνάδελφος από τη Δευτέρα 23/12/24 κέρδισε πίσω την εργασία του, σχεδόν 2 χρόνια μετά από την άδικη, εκδικητική και παράνομη απόλυσή του από την εταιρεία. Η εταιρεία τον είχε απολύσει ύστερα από 14 συνεχόμενους μήνες εργασίας βασιζόμενη στο πρόσχημα της λήξης της σύμβασης ορισμένου χρόνου. Είναι κοινώς γνωστό -και πλεόν και αποδεδειγμένο στα δικαστήρια- ότι το καθεστώς των Συμβάσεων Ορισμένου Χρόνου (ΣΟΧ) είναι ακόμα μια εργοδοτική αυθαιρεσία με σκοπό το ξεζούμισμα των εργαζόμενων. Το δικαστήριο δέχτηκε αυτό που θα έπρεπε να είναι κοινή λογική, ότι δηλαδή όπως οι ανάγκες μας για το βιοπορισμό δεν έχουν ημερομηνία λήξης, έτσι δεν πρέπει να έχουν και οι συμβάσεις μας. Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, το δεδικασμένο αυτό μπορεί πλέον να το χρησιμοποιήσει ο καθένας κι η καθεμιά που απολύεται όταν λήγει η σύμβαση ορισμένου χρόνου και να μπει έτσι ένα ανάχωμα σ' αυτή την πρακτική των εργοδοτών.
Να τελειώνουμε με το καθεστώς επισφάλειας
Οι ΣΟΧ δεν υπάρχουν επειδή οι ανάγκες της εργασίας είναι ορισμένου χρόνου ή έκτακτες. Η εργασία δεν τελειώνει ποτέ, άλλωστε -όπως λέει και το ρητό- αν η δουλειά τελείωνε, θα την είχαν τελειώσει άλλοι πριν από μας. Οι ΣΟΧ υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα σχέδια των εργοδοτών. Όσες κι όσοι έχουμε δουλέψει σε αυτό το καθεστώς, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει να εργάζεσαι συνεχώς με το φόβο της απόλυσης. Πρόκειται για μια κατάσταση ομηρίας, όπου κάθε μέρα πρέπει να αποδείξεις πως είσαι κατάλληλος-η για τη δουλειά. Έτσι εξαναγκάζεσαι να υπομένεις αδιαμαρτύρητα διάφορες παράλογες απαιτήσεις της εργοδοσίας, να σηκώνεις περισσότερο φόρτο εργασίας και να ξεχειλώνει το ωράριο. Πιο συγκεκριμένα για το επάγγελμά μας του εργαζόμενου οδηγού δικύκλου-μεταφορέα, βλέπουμε διαρκείς αλλαγές δρομολογίων, όχι σταθερές βάρδιες, ανάθεση των πιο δύσκολων και επίπονων διαδρομών και δρομολογίων, συνεχείς εναλλαγές στον εταιρικό εξοπλισμό όπως το μηχανάκι ή το κινητό της δουλειάς. Επίσης, οι προσλήψεις με διαδοχικές ΣΟΧ που δεν αποτελούν συνέχεια της πρώτης, σημαίνουν και λιγότερα εργασιακά κεκτημένα: δεν αναγνωρίζεται η προϋπηρεσία από τον εργοδότη, λιγότερες μέρες άδειας, μικρότερη πρόσβαση σε ειδικές άδειες (π.χ. γονεϊκές), δεν προβλέπεται αποζημίωση απόλυσης. Παράλληλα οι εργοδότες δημιουργούν μέσω αυτής της κατάστασης εργαζόμενους δύο ταχυτήτων με αποτέλεσμα τον πλαστό διαχωρισμό μας. Μας χωρίζουν σε “παλιούς” και “νέους”, σε δήθεν μόνιμους και προσωρινούς, σε προνομιούχους και μη. Έτσι, πετυχαίνουν να μας διασπούν και τελικά να υποτιμάται η εργασία και για τις δύο δήθεν ξεχωριστές κατηγορίες εργαζομένων. Ακόμα, οι ΣΟΧ λειτουργούν αποτρεπτικά για την οποιαδήποτε προσπάθεια συλλογικής οργάνωσης (επιτροπές, σωματεία) και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Πρακτικά, όποιος κι όποια διεκδικεί κι αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζόμενων, απλώς απολύεται με τη λήξη της σύμβασής του/της. Τρομερή διευκόλυνση για την εργοδοσία και ταυτόχρονα τρομακτική πραγματικότητα για την εργατική τάξη.
Φρένο στην εργοδοτική αυθαιρεσία
Οι ΣΟΧ είναι ακόμα ένα κομμάτι από την υλική και ιδεολογική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, που ολοένα και εντείνεται τις τελευταίες δεκαετίες. Η πρόσφατη νομοθεσία (ν. Χατζηδάκη ν.4808/21 & νόμος Γεωργιάδη ν. 5053/23) μεταξύ άλλων προβλέπει επέκταση της κυριακάτικης εργασίας στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας, ξεχείλωμα του 8ωρου, υποτίμηση ΣΕΠΕ, νομιμοποίηση της freelance εργασίας, ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων και των μελών τους (ΓΕΜΗΣΟΕ), δυσκολεύει την προκήρυξη απεργίας και ποινικοποιεί την περιφρούρησή της, νομιμοποιεί τη 12 εργασία, θεσπίζει την εργασία μετά την σύνταξη και εισάγει ακόμα και συμβάσεις μηδενικών ωρών. Όλα αυτά έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο το εργασιακό καθεστώς. Ένα καθεστώς που περιλαμβάνει αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία, εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα, ημιαπασχόληση, βασικό μισθό που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αναστολή των συλλογικών συμβάσεων, Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, εργασία με μπλοκάκι ή με τίτλο κτήσης, ψευδεπίγραφες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κατάργηση των ειδικοτήτων, παρανομοποίηση και υπερεκμετάλλευση των μεταναστών. Η εργατική νομοθεσία στην ουσία απεικονίζει την πάλη των τάξεων (εργοδότες- εργαζόμενοι). Οι νόμοι τους ψηφίζονται για να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο, να μας κρατούν στην αβεβαιότητα και για να δεσμεύονται απέναντι μας όσο το δυνατόν λιγότερο. Αυτή είναι η περιβόητη ελευθερία που ευαγγελίζονται. Τα λεγόμενα βαρίδια του παρελθόντος από τα οποία προσπαθούν συνεχώς να απαλλαγούν δεν είναι παρά ο ίδιος ο κόσμος της εργασίας και οι κατακτήσεις μας. Παράλληλα προσπαθούν να μας κάνουν να σκεφτόμαστε όπως οι ίδιοι: να γίνουμε δήθεν αφεντικά του εαυτού μας, να γίνουμε κι εμείς επιχειρηματίες, να έχουμε δήθεν ελευθερία κινήσεων και να μην έχουμε κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι μας. Όλα αυτά οδηγούν την εργατική τάξη να δουλεύει δυο και τρεις δουλειές, 12 – 13 ώρες τη μέρα για να αποκτήσει τα βασικά, και την τάξη των αφεντικών να κερδοφορεί και να συσσωρεύει πλούτο ανεμπόδιστα.
Να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μικρή νίκη που πέτυχε το σωματείο μας για να αντεπιτεθούμε συνολικά στην επίθεση των εργοδοτών: από το καθεστώς επισφάλειας στην εργασία μέχρι το αδιανόητο κόστος ζωής κι από τον ασφυκτικό έλεγχο και την επιτήρηση της καθημερινότητάς μας μέχρι τη μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα που ο ένας πατάει τον άλλο για να επιβιώσει.
Γκάζι στον μαχητικό αδιαμεσολάβητο συνδικαλισμό
Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς, ο φόβος της απόλυσης, ο μισθός να μη φτάνει, η ζωή να δυσκολεύει και καθημερινά να σακατεύονται ή να σκοτώνονται συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Η ζωή της εργατικής τάξης δεν αλλάζει αν σκέφτεται σαν εργοδότης, αλλά μόνο αν οργανώνεται, διεκδικεί κι αγωνίζεται για τα συμφέροντά της. Εμείς που παράγουμε όλο τον πλούτο του κόσμου, δεν είναι δίκαιο να αποκλειόμαστε απ’ αυτόν. Δε συμβιβαζόμαστε με ψίχουλα κι ούτε θέλουμε να πατήσουμε επί πτωμάτων για να ανελιχθούμε ατομικά. Ξεκινώντας απ’ το πολύ βασικό αίτημα για εργασία με μισθό που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες μας, διεκδικούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας και τον κόσμο ολόκληρο. Με οργάνωση στη βάση και καθημερινούς αγώνες παλεύουμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μέσα κι έξω -κυρίως έξω!- από τις αίθουσες των δικαστηρίων, συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε μικρές αλλά σημαντικές νίκες για τη βελτίωση των ζωών μας. Ενάντια στην κουλτούρα της εξατομίκευσης και της καβάτζας, ενάντια σε σκεπτικά ματαίωσης και παραίτησης, μακριά από λογικές ανάθεσης και πολύ περισσότερο συναλλαγής, παίρνουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Οργανωνόμαστε στο σωματείο μας - πυκνώνουμε τις γραμμές του αγώνα.
