“Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω”
Απόσπασμα από τον «Επιτάφιο»
του Γιάννη Ρίτσου 1936
Εργατική πρωτομαγιά ημέρα μνήμης και αγώνα.
135 χρόνια πριν, στο Σικάγο του 1886, σε ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της εποχής,
η εργατική τάξη βάζοντας σαν αιχμή του δόρατος το αίτημα για 8 ώρες εργασία τη μέρα, ένα
αίτημα που αποτυπώθηκε στο σύνθημα “8 ώρες δουλειά 8 ώρες ψυχαγωγία 8 ώρες ανάπαυση “
προσπάθησε και κατάφερε μέσα από δυναμικούς και μαζικούς αγώνες, να βάλει ένα φρένο στις
απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν. Μπροστά στο δίκαιο αυτό αίτημα των εργατών/
ιών και τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις, η απάντηση από πλευράς αφεντικών και της αστυνομίας
ήταν η βίαιη καταστολή, με εκατοντάδες τραυματίες και αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών. Επίσης
προχώρησαν στη σύλληψη και στην εκτέλεση ορισμένων εκ των ηγετών των εργατών. Έκτοτε η 1η
Μάη καθιερώθηκε από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα ως μια μέρα μνήμης και αγώνα. Μια μέρα
που οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε όλο το κόσμο κατεβαίνουν στο δρόμο για να τιμήσουν τη
μνήμη αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη ζωή, και για να συνεχίσουν και ίδιοι να
αγωνίζονται.
Στην Ελλάδα, σταθμοί για την εργατική Πρωτομαγιά αποτελούν το δεκαήμερο του Μαΐου του
1936, με τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών στην Θεσσαλονίκη με κύριο αίτημα την αύξηση
του ημερομισθίου από τις 75 στις 135 δραχμές, που πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση Μεταξά
(12 νεκροί, 8 Μάη 1936), και η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών κρατουμένων στο σκοπευτήριο της
Καισαριανής από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού
στρατηγού και του επιτελείου του ( 1η Μάη 1944).
Σήμερα 135 χρόνια μετά, η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια συνολική επίθεση και το
αίτημα για 5θήμερη και 8οχτάωρη εργασία με πλήρη ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα
ξαναέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο. Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης σε
παγκόσμιο επίπεδο και προσπαθεί να πετάξει από πάνω του και τα τελευταία υπολείμματα
κοινωνικού κράτους. Κατακτήσεις αιώνων μέσα από σκληρούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες
τίθενται υπο αμφισβήτηση. Η πανδημία του κορονoϊού και η υγειονομική και συνάμα οικονομική
κρίση που έφερε ( σε συνέχεια της προηγούμενης , η οποία ουσιαστικά δεν τελείωσε ποτέ) έχουν
δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τη θέση μας σαν εργατική τάξη σε όλους τους τομείς.
Η εκ περιτροπής εργασία και η μερική απασχόληση είναι μορφές εργασίας που εφαρμόζονται
σταδιακά όλο και περισσότερο, ενώ οι συλλογικές συμβάσεις έχουν εξαφανιστεί, εκτός ελαχίστων
εξαιρέσεων. Αυτό που επικρατεί πλέον στην αγορά εργασίας, είναι η ατομική διαπραγμάτευση
μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη, φέρνοντας τον πρώτο σε τρομερά μειονεκτική θέση. Η
ανασφάλιστη εργασία, οι χαμηλοί μισθοί που με το ζόρι καλύπτουν τις βασικές μας ανάγκες, και
τα εργατικά ατυχήματα αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα για χιλιάδες εργαζόμενους/ες. Η
κατάσταση στα νοσοκομεία είναι ασφυκτική, με το ΕΣΥ υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο εδώ
και χρόνια και χωρίς τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Αποτέλεσμα αυτής της απαξίωσης
είναι, όλες οι ΜΕΘ σήμερα να βρίσκονται κατειλημμένες, και ασθενείς να μένουν διασωληνωμένοι
σε θαλάμους που δεν πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές, ενώ ο φόρτος εργασίας για το
υγειονομικό προσωπικό έχει γίνει αφόρητος.
Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση, πιστή στις επιταγές των μνημονίων για τη δημιουργία φθηνής,
ελαστικής και ευέλικτης εργατικής δύναμης και σε συνέχεια των πολιτικών της προηγούμενης,
σύμφωνα με όσα έχουν διαρρεύσει μέχρι τώρα στα ΜΜΕ, ετοιμάζεται να φέρει σε διαβούλευση
ένα νομοσχέδιο που καταργεί και τυπικά την 8ωρη εργασία ( καθώς για πολλούς εργαζόμενους
έχει καταργηθεί ουσιαστικά εδώ και αρκετό καιρό) , δίνοντας στον εργοδότη το δικαίωμα να
απασχολεί τον εργαζόμενο ως και 10 ώρες ημερησίως δίχως να αμείβεται γι αυτό υπερωριακά.
Επίσης προβλέπεται η αύξηση των νόμιμων υπερωριών από τις 120 στις 150 ώρες και η εκάστοτε
επιχείρηση θα έχει τη δυνατότητα να αναδιαμορφώνει τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες
της, ξεζουμίζοντας έτσι τους εργαζόμενους, που θα στερούνται και τις προσαυξήσεις που δικαιούνταν
μέχρι τώρα λόγω υπερωριών.
Σήμερα 135 χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγο το διακύβευμα είναι το ίδιο. Η με τα αφεντικά ή
με τους εργάτες. Η με αυτούς που ληστεύουν τον κοινωνικό πλούτο ή με αυτούς που τον παράγουν.
Το μόνο ανάχωμα που μπορούμε να βάλουμε εμείς οι εργαζόμενοι στην υποτίμηση της ζωής
μας, είναι η συλλογική μας οργάνωση σε σωματεία και συνελεύσεις βάσης με ξεκάθαρο ταξικό
προσανατολισμό, μακρυά από συντεχνιακές και γραφειοκρατικές λογικές. Η ιστορία έχει δείξει ότι
όπου η εργατική τάξη συσπειρώθηκε, οργανώθηκε και κινήθηκε με ξεκάθαρο στρατηγικό σχεδιασμό
και τακτική, κατάφερε να πετύχει μεγάλες νίκες και να φέρει σε δεινή θέση τους καπιταλιστές και
τους λακέδες τους. Ένα τέτοιο σωματείο είναι και η ΣΒΕΟΔ ( Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων
Οδηγών Δικύκλου), που δεκατέσσερα χρόνια τώρα, σάρκα από τη σάρκα της τάξης μας, παλεύουμε
για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε ένα από τα πιο υποτιμημένα επαγγέλματα, και έχουμε
πετύχει δεκάδες μικρές αλλά και μεγαλύτερες νίκες, όπως η ψήφιση του νόμου 4611 που κατακτήθηκε
ύστερα από τη μεγαλειώδη απεργία της 11ης Απριλίου 2019. Έτσι και σήμερα απεργούμε και
βρισκόμαστε στο δρόμο άλλη μια φορά, για να αποτίσσουμε φόρο τιμής σε όλους και όλες εκείνους/
ες που έδωσαν τη ψυχή και το σώμα τους στον αγώνα για τη βελτίωση της ζωής των “κολασμένων”
αυτού του κόσμου. Χρέος όλων μας είναι να ξαναπιάσουμε το κόκκινο νήμα που συνδέει τους
αγώνες του χτες με το σήμερα, να διαφυλάξουμε τις κατακτήσεις μας και να τις διευρύνουμε, να
βαδίσουμε ξανά στο δρόμο του αγώνα με αξιοπρέπεια και περηφάνια.
